خرقه ديگرى كه آن را ران پيچ گويند وبهتر اين است كه طول آن بقدر سه ذراع ونيم وعرض آن بقدر يكشبر يا بيشتر باشد واو را به بندند از تهيگاه او پس او را محكم به پيچند بر رانهاى او تا بزانو برسد انوقت سر آن خرقه را فرو كنند ما بين دو پا بجانب ايمن
لفافه ديگر است بالاى لفافه واجبه وبهتر اين است كه برد يمانى باشد بلكه مستحب است لفافه ثالثه خصوص در زن
انكه مقدارى پنبه يا نحو آن ما بين پاهاى او گذارد بر وجهى كه عورت او را به پوشاند وقدرى حنوط هم بر آن به پاشد وبا خوف انكه چيزى از دبر او بيرون ايد قدرى پنبه داخل آن كنند وهم چنين در قبل زن واگر بترسند از خروج خونى از بينى او قدرى پنبه نيز در سوراخ او داخل نمايند
وان نيز چند چيز است :
انكه كفن خوب وپر قيمت باشد چنانچه در خبر است كه اموات بكفن خوب در قيامت فخر مىكنند وبهمان كفن خوب محشور مىشوند وروايت است كه حضرت موسى بن جعفر ع را كفن نمودند بكفنى كه مىرسيد قيمت آن بدوهزار وپانصد دينار وتمام قران بر آن نوشته بود وشيخ كلينى (ره) از حضرت صادق عليه السلام روايت كرده كه فرمود پدرم در نزد وفات خود مرا وصيت فرمود كه مرا در فلان وفلان جامه كفن كن وبخر از براى من يك برد خوب ويكعمامه خوب زيرا كه اموات مباهات مىكنند بكفنهاى خود
اين كه از پنبه باشد
انكه سفيد باشد نه رنگين بلى خصوص حبره كه برد باشد اگر سرخ باشد باكى ندارد بلكه شايد ارجح باشد چنانچه در بعض اخبار است كه حضرت رسول صلى الله عليه وآله را از حبره سرخ كفن كردند
انكه از مال حلال بى شبهه باشد
اين كه از جامه احرام يا جامه كه در آن نماز مىكرده باشد
اين كه قدرى كافور وذريره بر آن بريزند وحقيقت ذريره معلوم نيست گويا چيزى است كه از هند مياورند وبعضى گفته اند كه چيزى است كه مركب است از بوهاى خوش وصاحب جواهر فرموده ولعلها هى المتعارفة الان في البصرة ونواحيها وربما كان منها القمحه وهو حب يشبه حب الحنطه له ريح طيب اذا دق وكان سابقا يسمى بالذريرة وبعيد نيست حكم باستحباب تبرك كردن آن بتربت حضرت سيد الشهداء ارواحنا فداه وماليدن بر ضريح انحضرت بلكه بضريح سائر ائمه عليهم السلام بعد از شستن بآب فرات يا زمزم
اين كه در خريدن كفن مبصرى نكنند