(مسأله 169): اگر مالى را بذل كنند و مخير نمايند به أين كه حج برود و يا جاى ديگرى صرف نمايد واجب نيست قبول نموده و به حج برود.

(مسأله 170): در حج بذلي، اگر شخص بداند كه بذل كننده بر أو منت خواهد گذاشت و در همه جا خواهد گفت، من فلانى را به حج فرستادم و أين عمل، موجب ذلت براى أو مىشود قبول آن واجب نيست.

حج و قرض

(مسأله 171): بر شخص غير مستطيع واجب نيست پول قرض كند و به حج برود.

(مسأله 172): اگر كسى به اندازه هزينه حج قرض نمايد و بداند كه پس از بازگشت از حج، به سهولت خواهد توانست از أموال خود كه مورد نيازش نيست قرض خود را بپردازد و دچار زحمت و مشقت نخواهد گرديد با وجود ساير شرايط استطاعت، حج بر أو واجب خواهد بود.

(مسأله 173): هر گاه شخصي مالى دارد كه در دسترس نبوده و امكان ندارد در حج صرف شود و يا قطعه زمينى است كه به فروش نمىرسد ولى مىتواند قرض نموده و حج انجام دهد و سپس قرض خود را بدون زحمت و مشقت بپردازد در أين صورت ظاهرا استطاعت داشته و بايد حج انجام دهد مگر أين كه اطمينان به وصول و يا فروش مال نداشته بأشد.

(مسأله 174): كسى كه بدهى در از مدت (همانند پنجاه سال) دارد و هر ماه مبلغى بطور اقساطى مىپردازد در صورتي كه هزينه سفر حج و ساير شرايط استطاعت را دار است مستطيع بوده و بايد به حج برود.