به شخصي خارجي جهت سياحت، گردش، ورزش، که اقامت آن کمتر از 24 ساعت نباشد و بيشتر از 2 ماه هم نباشد توريست گفته مي شود.1(نقل از جناب سروان نبوي فر) کميته 22 ژانويه سال 1937 تعريف زير را براي توريست توجيه نمود.
فردي که به مدت 24 ساعت يا بيشتر به کشوري مسافرت مي کند و معمولاً حق اقامت در آنجا را دارد.
کميته افراد ذيل را جهانگرد محسوب مي کند:
1- افرادي که براي تفريح، مسائل خانوادگي، بهداشتي و غيره مسافرت مي کنند.
2- اشخاصي که براي شرکت در جلسات و يا هيئت هاي علمي، اداري، سياسي، مذهبي و ورزش مسافرت مي کنند.
3- افرادي که براي تجارت مسافرت مي کنند.
4- کساني که از طريق مسافرتهاي دريايي وارد کشوري مي شوند وقتي که کمتر از 24 ساعت در آن کشور مي مانند.
افراد ذيل در اعداد جهانگردان نيستند:
1- افرادي که با قرارداد يا بدون قرار داد براي کسب شغل يا اشتغال در تجارت وارد کشوري مي شوند.
2- ساير اشخاص که براي اقامت واردکشوري مي شوند.
3- دانشجويان که در مدارس و مؤسسات شبانه روزي اقامت دارند.
4- ساکنان مرزي و افرادي که مقيم کشوري هستند ولي در مملکت مجاور کار مي کنند.
5- مسافراني که بدون توقف از کشوري عبور مي کنند و چنانچه حتي اين مسافرت بيش از24 ساعت طول بکشد باز در زمره جهانگردان بشمار نمي آيند.
افراد غير مقيمي که مي خواهند بدون اشتغال بکاري به مدت يکسال يا کمتر در کشوري اقامت کند و اين امر شامل افراد وابسته به آنها نيز مي شوند.
كميسيون مذکور تقسيم بندي اين مقوله را طبق منظور از بازديد به شرح ذيل توجيه نمود.
ترانزيت، تعطيلي، تحصيل، تجارت يا ساير بازديدکنندگان.
کنفرانس مذکور تعريف جامعي از اصطلاح بازديد کننده را از لحاظ آماري چنين تعريف مي کنند.
کسي که از کشوري غير از مملکتي که در آن اقامت دارد و نيز بغير از کسب شغل ديدن کند. اين تعريف شامل 2 طبقه مي باشد. جهانگردان، سياحان جهانگرديعني بازديد کننده موقتي که بايد حداقل24 ساعت در کشور مورد نظر بازديد بماند.
و منظور از مسافرت يکي از اهداف زير است:
1- استراحت، تفريح، تعطيلات، سلامتي، تحقيق، مذهب، ورزش.
2- تجارت، دلايل خانوادگي، مأموريت، شرکت در جلسات.
سياح : بازديد کننده موقتي که کمتر از 24 ساعت در کشوري مي ماند و شامل مسافران دريايي نيز مي باشد.
مي توان آن را به عنوان پديده جمعي و تنوع تمدن صنعتي که از سفر و اقامت همزمان غير بوميان منشأ گيرد تعريف کرد.2
جهانگردي عبارتست از مجموعه فعاليت هايي که درايام فراغت انجام مي شود البته نه در جهت انجام کار و امور وابسته به آن بلکه به منظور استراحت يا بازيابي نيروي از دست رفته افزايش شناخت آگاهي، روابط انساني و غيره که به سفر و اقامت غير از مسکن مأواي هميشگي.3
تعريف اخير در واقع جهانگردي را مثل پديده اي با چشم انداز فرهنگي معرفي مي کند.