«بوميان هند يا بايد قدرت ارتش ما را درك كنند و يا توسّط استعمار فرهنگي آنها را متقاعد كنيم كه ما عاقلتر، دقيقتر، انسانتر هستيم و مايليم كه بيشتر از هر حاكم قبلي وضع آنها را بهتر نمائيم ! اگر پيشرفت آموزش و تعليم و تربيت به درستي هدايت شود ؛ يعني آنها از نظر فرهنگي به ما متّكي گردند، بدون ترديد از نقطه نظر رواني تسلّط ما بر آنها تثبيت شده، موقعيّت استعماري مشروع خواهد شد ؛ امّا اگر توسّط آموزش راستيني، بومي‌ها بر توانائي و قدرت ذاتي خودشان وقوف حاصل كنند، مسلّماً وسائل إعمال زور ما براي خاموش كردن شراره‌هاي آزادي خواهي آنان كافي نخواهد بود.» و در ص 6 و 7 از همين كتاب آمده است:
«تا در كشوري نوكران داخلي در اختيار استعمارگران نباشند، كارشان پيشرفتي ندارد ؛ زيرا استعمارگران همواره متّكي به گروه‌هائي هستند كه در داخل كشورهاي كم توسعه قرار داشته و مايل به همكاري با اقتصاد پيشرفته استعماري بوده، و هر جنبشي را كه بر عليه روابطي اينچنين، اشكالي بوجود آيد، درهم مي‌كوبند. [117]