رشد يافته، و گروه كشورهاي فقير و رشد نيافته. اين تفاوت موجب شده‌است كه پديدار جهاني «رشد نيافتگي» بوجود آيد و ادامه يابد، پديداري كه اگر آنرا بزرگترين ننگ اين قرن بخوانيم، سخن به گزاف نگفته‌ايم.»
و در صفحه41 و 42 از كتاب ميگويد:
«هرچه زمان مي‌گذرد مسأله رشد نيافتگي بيش از پيش نگران كننده مي‌شود. زيرا عليرغم همه اميدها، شكاف ميان كشورهاي ثروتمند و تنگدست، دائماً وسيعتر مي‌گردد. دريافتن علل توسعه اين شكاف دشوار نيست. چون اگر فرض كنيم كه شرائط كنوني ثابت بماند واقتصاد همه كشورهاي جهان سالانه به نسبت 5 درصد رشد يابد، توليد ناخالص ملّي در كشورهاي غنيّ بطور سرانه هر سال150دلار افزون‌تر خواهد شد، در حالي كه ميزان افزايش اين رقم در كشورهاي تنگدست، فقط 10 دلار خواهد بود. بنابراين براي آنكه درآمد سرانه مردم كشورهاي در حال رشد با درآمد كنوني مردم كشورهاي اروپائي برابر گردد، هشتاد سال وقت لازم است. اين مدّت براي كشورهاي فقيرتر و رشد نيافته‌تر 200 سال است.»