و اينكه مي‌بينيد: اينك مالتوس گرايان داخلي و خارجي، همه و همه دست به هم داده، و در تبليغ انهدام بشريّت و نطفه انسانيّت و وجود آدميّت سعيي بليغ دارند، و بر زبانشان جز شعارهاي تكراري مسخره‌آميز و سخره‌انگيز چيزي نمي‌باشد، اين مقدّمه ظهور همان نور وجود و طلوع حقيقت ولايت مي‌باشد كه: يَمْلَأ الأرْضَ قِسْطًا وَ عَدْلا بَعْدَ مَا مُلِئَتْ ظُلْمًا وَ جَوْرًا.
دين مقدّس اسلام نه تنها دين توحيد است بلكه جميع آيات و روايات سنن، فلسفه اسلام را بر بنياد اخذ از ذات پروردگار گذارده است ؛ و از عالم محض بالا كه نقطه نور و تجرّد و احاطه و بساطت مي‌باشد، جميع امور و افعال و وقايع و حوادث عالم ملك و ملكوت اسفل را مُستند مي‌داند. بنابراين، هر فعلي و هر كار و حادثه تكويني از خداوند است و بس. اوست كه افاضه مي‌فرمايد و سپس بر عوالم كثرات، مخروطي شكل پخش مي‌گردد. بنابراين‌هر ذرّه‌اي كه موجود شود و يا معدوم گردد، مستقيماً مربوط و منوط به اراده اوست: وَ مَا تَسْقُطُ مِن وَرَقَةٍ إِلّا
يَعْلَمُهَا وَلاحَبَّةٍ فِي ظُلُمَـتِ الأرْض وَ لا رَطْبٍ وَ لا يَابس إِلا فِي كِتَـبٍ مُّبِينٍ. [152]
و اين سِرّ همه اديان الهيّه و پيامبران مرسلين از حضرت نوح و إبراهيم و موسي وعيسي و نبيّنا محمّد عليهم الصّلوة و السّلام مي‌باشد. و همه شرايع الهيّه براين نهج، اُمَم سالفه را دعوت نموده‌اند ؛ امّا در ميان راه، تشعّب و تفنّن در مسلكها و مرامها موجب آراء و انظار خاصّه شخصيّه‌اي گرديده است كه چه بسا آن روح توحيد و توسّل و توكّل بخدا را مقرون به شرك و مادّه پرستي و توجّه به كثرت و غفلت از وحدت نموده است و مِلَل و نِحَلي در اين موارد پديدار گشته است.