بچّه، شاداب‌ترين ميوه خوش زندگي است؛ و عالي‌ترين ثمره حياتي از بوستان انسانيّت، و معطّرترين گل از گلستان بشريّت است. زن‌هائي كه بجاي بچّه‌داري و تكثير اين نوباوه ريحان آدمي، اين عمل سالم و نيكو را ترك ميكنند، و به دنبال كارهاي خارج از منزل ميروند، چقدر از قافله تقدّم و پيشرفت عقب افتاده‌اند!
آنها هر كاري بكنند و به هر مقام و شغلي دست بزنند، و هرگونه هنر و فنّي را بياموزند، بطوريكه فرضاً سراسر اطاقشان را از تابلوهاي دكتري و مهندسي و سائر فنون زينت دهند، و تا پايان عمرشان هم اگر تلاش كنند، و حقّاً و واقعاً نيّتشان خوب باشد، و در صدد خدمت به اجتماع بوده باشند، همه اينها بقدر يك بچّه زائيدن و شيردادن و آنرا بزرگ كردن و تربيت نمودن و به جامعه تحويل دادن ارزش ندارد. [31]
اين خانمي كه سراسر اطاقش را از ديپلم‌ها و ليسانس‌ها و دكتراها پركرده است، و در هر مقام و پست كه شاغل شده است، صد برابر آنهم اگر فرضاً برآن افزوده گردد،چنانچه به او بگويند: تو حاضري اين فرزندت را بدهي و مقامات و گواهي‌نامه‌هايت محفوظ باشد؟! و يا آنها را فداي اين فرزند ميكني؟!
فوراً ميگويد: فدا ميكنم! فرزند، براي من ارزشش بيشتر است.
پس اي خانمي كه به يك فرزند و يا دو فرزند اكتفا كرده‌اي و خودت را سرگرم كارهاي ديگر نموده‌اي! بدان كه: آن فرزندهاي احتمالي كه در صورت فرض زائيدن به وجود مي‌آمدند و اينك نيامده‌اند، همانند همين فرزند تو مي‌باشند. همه آنها را از دست داده‌اي! و به فوز عظيم نرسيده‌اي! و آن فرزندهاي لطيف و شيرين را فداي اين مشاغل و در حقيقت شواغل