در ذيل اين آيه شريفه يا أيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لا تُحَرِّمُوا طَيِّباتِ ما أحَلَّ اللَّهُ لَكُمْ وَ لا تَعْتَدُوا إنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْمُعْتَدينَ (5مائده/87) اى مؤمنان چيزهاى پاك و پسنديدهاى را كه خداوند بر شما روا داشته است، ناروا مشماريد، و از حد مگذريد كه خداوند تجاوزكاران را دوست ندارد.
مفسران گفته اند:
روزى رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله درباره رستاخيز و وضع قيامت، با مردم سخن مىگفت. اين سخنان مردم را تكان داد و به گريستن واداشت، در پى آن 10 نفر از ياران پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله كه عبارت بودند: از على، ابوبكر، عبداللَّه بن مسعود، ابوذر غفارى، سالم بن مولى بن حذيفه، عبداللَّه بن عمر، مقداد بن اسود كندى، سلمان فارسى، معقل بن مقرن در منزل عثمان بن مظعون اجتماع كردند.
در اين جلسه تصميم گرفتند پارهاى از لذايذ دنيا را بر خود حرام كرده و به جاى آن به عبادت بپردازند.
على عليه السّلام سوگند ياد كرد كه تمام شبها را نخوابد مگر اينكه خدا بخواهد. بلال سوگند ياد كرد كه همه روز روزه باشد و عثمان بن مظعون قسم ياد كرد كه آميزش جنسى با همسرش را ترك نمايد و به عبادت بپردازد كه اين آيه نازل شد (و آنان را از اين اعمال بر حذر داشت و فرمود استفاده از نعمتهاى حلال به شرط عمل به واجبات و ترك محرمات بلامانع است.
مجمع البيان طبرسى، جلد 3، صفحه 364.