رسول اكرم صلّى اللَّه عليه و آله علاقه شديدى به قرآن داشت بطورى كه عادت آن حضرت چنين بود كه اگر كسى يك آيه قرآن را در نزد ايشان مىخواند. حضرت آيه بعد را به دنبال آن مىخواند و از طرفى آن حضرت منبع محبت بود. روزى يك نفر مهدور الدم يعنى كسى كه به خاطر جرمى حكم قتلش را صادر كرده بودند به امام على عليه السّلام متوسل شد و عرض كرد: يا على! چه كنم تا پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله مرا ببخشد؟
امير مؤمنان عليه السّلام به او فرمود: به حضور پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله برو و اين آيه (91 سوره يوسف) را تلاوت كن:
قالُوا تَاللَّهِ لَقَدْ آثَرَكَ اللَّهُ عَلَيْنا وَ إنْ كُنّا لَخاطِئينَ (12يوسف/91) گفتند به خدا، خداوند تو را بر ما برترى داد، و ما خطاكار بوديم.
به خدا سوگند، خداوند تو را بر ما تقدم داشته و ما خطاكار بوديم.
پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله بى درنگ آيه بعد (92 سوره يوسف) را قرائت فرمود:
قالَ لا تَثْريبَ عَلَيْكُمُ الْيَوْمَ يَغْفِرُ اللَّهُ لَكُمْ وَ هُوَ أرْحَمُ الرّاحِمينَ (12يوسف/92) [يوسف] گفت امروز سرزنشى بر شما روا نيست، خداوند شما را مىآمرزد و او مهربانترين مهربانان است.
امروز ملامت و توبيخى بر شما نيست خداوند شما را مىبخشد و او مهربانترين مهربانان است.
و قرائت اين آيه، از طرف رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله به منزله حكم عفو آن حضرت از آن شخص گنهكار محسوب گشت.
1 - مهر تابان، صفحه 84 به نقل علامه طباطبائى. حكايتهاى شنيدنى، جلد 2، صفحه 161.