ليث، مشهور به ابوبصير مرادى است و از شيعيان نزديك، اصحاب مخصوص و راويان دو امام همام، امام محمد باقر و امام جعفر صادق(عليهما السلام) محسوب ميشود.
از ابوبصير در مسائل فقهي، عقيدتى و اخلاقى و در ديگر زمينهها احاديث بسيارى روايت شده. و در حدود دو هزار و دويست و هفتاد و پنج حديث در كتب مختلف، به نام او استناد شده است. و حفظ چنين ميزان وسيعى از معارف اسلامى توسط ابوبصير، را مي‌توان نشانه‌اى از افق بالاي علم و انديشه او دانست.
ابوبصير به واسطه علاقه و ارادت ويژهاى كه نسبت به اهل بيت نبوت(عليهم السلام) داشت، پيوسته از طرف آن بزرگوارن نيز مورد لطف و عنايت قرار ميگرفت و در اين راستا عبارات مختلفى در بيان جايگاه والاى او از سوى اهل بيت(عليهم السلام) وارد شده است، كه از آن جمله مي‌توان به سخن امام صادق(عليه السلام) ـ كه پيش از اين نيز بيان شد ـ اشاره كرد، كه حضرت در آن، ابوبصير را از جمله مخبتين قراد داده و بهشت را به او بشارت داده‌اند. كه متن روايت چنين است:
بَشِّر المُخبِتين بالجَنّة، بُريد بن معاوية العَجلى وأبوبَصر لَيث بن البَختَرى المُرادى ومُحمّد بن مُسلم و زُارَةٌ، أربَعَة نُجَباءُ اُمَناءُ اللهِ عَلى حَلالِهِ وحَرامِهِ لَولا هؤُلاءِ لاَنقَطَعَت آثارُ النُّبُوَّةِ واندَرَسَت:
بشارت باد مخبتين را به بهشت، بريد بن معاوية العجلى وابوبصير ليث بن البخترى المرادى و محمد بن مسلم و زراره. اين چهار نفر جزء نجبايند، و در [تشخيص و بيان] حلال و حرام خدا، امانتداران الهياند. و اگر آنان نبودند، آثار نبوت منقطع و پاره پاره ميگشت.
و باز هم گذشت كه آن حضرت(عليه السلام) در حق همان اصحاب چهار نفره، فرمودند:
هؤلاءِ القوّامُونَ بِالقِسط، هؤلاءِ القوّامُونَ بِالصِّدق وَهؤلاءِ السّابِقُونَ السّابِقُونَ اُولئَكَ المُقرَّبُون .