اشياء رام و به فرمان حقيقت آن شده و دعاى دعاكننده به طور مطلق و همه جا مستجاب مىشود. تأثير دعا از اين باب است كه الفاظ و معانى وسايل و اسبــابى هستنـد كه حقــايــق را بــه نحــوى حفــظ مىكننــد.(1)
1- الـميـزان ج 16، ص 269.
« وَ لِلّهِ الاْسْـمآءُ الْـحُسْنى فَادْعُوهُ بِـها! » (180 / اعراف)
اسماء حسناى پروردگار واسطههايى براى ظهور اعيان موجودات و حدوث حوادث بىشمار در آنها هستند، زيرا هيچ شبهه نيست در اين كه خداىتعالى مخلوقات را ـ منباب مثال ـ از اين جهت آفريده كه خالق = جواد = و مبدء بوده، نه از جهت اين كه منتقم و شديدالبطش است و همچنين روزى داده از اين جهت كه رزّاق بوده نه از ايـن جـهـت كـه قـابـض و مانـع است.
ذيل هر يك از معارفى كه در متون آيات قرآنى بيان شده علتى از اسماء اللّه ذكر شده كه مناسب با آن است. از همين جا ظاهر مىشود كه اگر يكى از ما از علم اسماء و علم روابطى كه بين آنها و موجودات عالم است و اقتضاء آتى كه مفردات آن اسماء و مؤلفات آنها دارد بهرهاى داشته باشد سر از نظام خلقت و آنچه جارى شده و مىشود در خواهد آورد و به قوانين كليّهاى اطلاع پيدا خواهد كرد كه بر جزئيّاتى كه يكى پس از ديگرى واقع مىشوند منطبق مىگردد.
قرآن شريف هم به طورى كه از ظواهر آن استفاده مىشود قوانين عمومى بسيارى درباره مبدأ و معاد و سعادت و شقاوت كه خداىتعالى ترتيب داده بيان نموده و آن گاه رسولاللّه را به اين جمله مخاطب قرار داده است:
«وَ نَزَّلْنا عَلَيْكَ الْكِتابَ تِبْيانا لِكُلِّ شَىْءٍ!»
« و فــرو فـرستـاديم بـر تـو اين كتـاب را تا بيـان باشد براى همه حقايق!»(89 / نحل) (1)
1- الميـزان ج 12، ص 102.