معارف قرآن در المیزان

علامه سید محمدحسین طباطبایی؛ تألیف: سید مهدی (حبیبی) امین

نسخه متنی -صفحه : 118/ 70
نمايش فراداده

رَسُولُهُمْ بينشــان به عدالت قضــا مى‏شود بدون اين كه ستــم شونــد!» (47 / يونس)   عذاب استيصالى هم كه دنبال معجزه پيشنهادى مردم در صورت ايمان نياوردن مى‏آيد، به همين قضايى كه گفتيم بر مى‏گردد.
حال اين امت هم حال ساير امت‏هاست، كه به خاطر وعده‏اى كه در سابق از خداى‏تعالى گذشته است از عذاب استيصال ايمنند، باقى مى‏ماند قضا بين آنان و  پيغمبرشــان، كـه در خصــوص اين امـت ايــن قضـا تا مدتى بـه تأخير افتاده است.(1)
1- الميـــزان ج 28، ص 46.

قضاى الهى در كيفر و پاداش، در تأخير هلاكت

و در اجراى قضاى سوم

« وَ لَوْلا كَـلِمَةٌ سَـبَقَتْ مِنْ رَبِّـكَ لَقُضِىَ بَيْنَهُمْ !» (110 / هود)
جمله فوق مضمونى است كه خداوند به عبارات مختلفى آن را در كتاب مجيدش تكرار كرده، و اين معنا را مى‏رساند كه اختلاف مردم در امر دنيا، امرى است فطرى (و قابل توجيه،) و لكن اختلافشان در امر دين هيچ توجيهى جز طغيان و لجاجت ندارد، چون همه اين اختلاف‏ها بعد از تمام شدن حجت است.
مثلاً در يك جا همين مضمون را آورده و مى‏فرمايد:
« وَ ما كانَ النّاسُ اِلاّ اُمَّةً واحِدَةً فَاخْتَلَفُوا،» (19 / يونس) و در جاى ديگر فرموده:
« وَ مَا اخْتَلَفَ الَّذينَ اوُتُوا الْكِتابَ اِلاّ مِنْ بَعْدِ مـا جاءَهُمُ الْعِلْمُ بَغْيا بَيْنَهُمْ،» (19 / آل‏عمران) و نيز فرموده:
«كانَ النّاسُ اُمَّةً واحِدَةً فَبَعَثَ اللّهُ النَّبِيّينَ مُبَشِّرينَ وَ مُنْذِرينَ وَ اَنْزَلَ مَعَهُمُ الْكِتابَ بِالْحَقِّ لِيَحْكُمَ بَيْنَ‏النّاسِ فيمَا اخْتَلَفُــوا فيهِ وَ مَا اخْتَلَــفَ فيهِ اِلاَّ الَّذيــنَ اوُتُــوهُ مِنْ بَعْدِ ما جاءَتْهُمُ الْبَيِّناتُ بَغْيا بَيْنَهُمْ!» (213 / بقره)
آرى هر چند خداوند سبحان بنا گذاشته كه اجر عاملين و پاداش و كيفر آن‏چه كه مى‏كنند به طور كامل بدهد و هرچند مقتضاى اين معنا اين است كه پاداش و كيفر هر عملى را در همان موقع عمل بپردازد، مثلاً كيفر اختلاف كردن بعد از تمام شدن حجت را در همان موقع اختلاف كف دستشان بگذارد و لكن خدا در مقابل اين قضا يك قضا ديگر هم رانده و آن اين است كه هر فرد و ملتى را تا مدتى در زمين زنده نگه دارد تا بدين‏وسيله زمين آباد شود و هر كس در زندگى دنياى‏اش جهت آخرتش توشه بردارد،  هم‏چنان كه از اين قضا خبر داده و فرمود: « وَ لَكُمْ فِى الاَْرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَ مَتاعٌ اِلى حينٍ!» (24 / اعراف.) مقتضاى اين دو قضا اين است كه در ميان مردمى كه با هم اختلاف مى‏كنند فورى حكم نكند، و كيفر آن‏هايى را كه از در طغيان در دين خدا و كتاب خدا اختلاف مى‏كنند به قيامت بيندازد.
ممكن است كسى بپرسد: اگر چنين است پس چرا در امت‏هاى گذشته عذاب