یهود در اسلام

يهود در اسلام
عوامل دشمني يهود با اسلام
سيدصمد موسوي
اشاره:
دنياي امروز شاهد رفتار خصمانه و به دور از انسانيت يهود نسبت به مسلمانان است؛ تاجايي که در هر قسمت از دنيا به مسلمانان ظلمي روا داشته مي شود، مي توان ردپاي آنها را به وضوح مشاهده کرد.
يکي از بارزترين اين جنايات، ظلم و ستم يهوديان صهيونيست نسبت به مسلمانان مظلوم فلسطين است که سالهاست نقل محافل سياسي و خبري است و بنيان گذار انقلاب اسلامي ايران امام خميني رحمه الله از همان ابتداي پيروزي انقلاب، براي همبستگي مسلمانان عليه صهيونيزم و به فراموشي سپرده نشدن اين امر، جمعه آخر ماه مبارک رمضان هر سال را به عنوان روز قدس مطرح فرمودند.
اکنون اقدامات غير ديني و به دور از انسانيت صهيونيستها تحولات منطقه را وارد مرحله اي حساس كرده و اين مسئله را از يك بحران منطقه اي به بحراني جهاني و بين المللي مبدل ساخته است؛ اگر چه صهيونيسم از يهود جدا است و برخي از يهوديان منصف؛ چه در زمان پيامبر صلي الله عليه وآله و چه در دوران کنوني، بوده اند که با اسلام و مسلمانان منصفانه عمل مي کردند؛ ولي در موارد زيادي اين دو با هم آميخته شده و جدايي شان امكان پذير نبوده است.
حال اين سؤال مطرح است كه: چرا قوم يهود با مسلمانان دشمني دارند؟ مگر ميان اين دو قوم چه گذشته است كه اين قدر اسلام مورد غضب يهود است؟ و در نهايت، دليل دشمني و ريش? عداوت يهود با اسلام چيست؟ صلي الله عليه وآله
در اين نوشتار سعي شده است كه دلايل برخورد يهود با پيامبر اسلام صلي الله عليه وآله از ديدگاه قرآن مورد تحليل و بررسي قرار گيرد و بيان شود كه چگونه اين قوم با وجود آنكه سالهاي متمادي منتظر ظهور پيامبري در حجاز بودند؛ ولي بعد از بعثت پيامبر صلي الله عليه وآله به مخالفت و دشمني با ايشان پرداختند و با كارشكنيهاي فراوان، با گسترش اسلام مقابله كردند، تا جايي كه خداوند در قرآن، آنها را هم رديف مشركان، و دشمن ترين مردم نسبت به مسلمانان، معرفي مي كند؟(1)
حسادت؛ عامل سقوط
حسادت يكي از ريشه هاي دين گريزي است و مي توان آن را از شعبه هاي دنيادوستي به شمار آورد، تا جايي كه امام صادق عليه السلام آن را ريش? كفر دانسته و فرموده است: «وَ اِيَّاكُمْ اَنْ يَحْسُدَ بَعْضُكُمْ بَعْضاً فَاِنَّ الْكُفْرَ اَصْلُهُ الْحَسَد؛ مبادا برخي از شما نسبت به ديگري حسودي كند؛ زيرا ريش? كفر حسادت است.» (2)
قبل از بعثت پيامبر اسلام صلي الله عليه وآله، يهود، در انتظار ظهور پيامبري بود كه آنها سيادت اجتماعي آيند? خود را در ساي? وي مطرح کنند؛ از اينرو به كفار مي گفتند كه در آيند? نزديك ما با قبول پيامبري خاتم بر شما پيروز خواهيم شد؛ ولي همين كه پيامبر صلي الله عليه وآله مبعوث شد، از پذيرش دعوت آن حضرت امتناع كردند و به بهانه جويي پرداختند؛ چنانچه قرآن كريم در اين زمينه مي فرمايد: «وَ لَمَّا جَاءَهُمْ كِتَابٌ مِّنْ عِندِ اللَّهِ مُصَدِّقٌ لِّمَا مَعَهُمْ وَ كاَنُواْ مِن قَبْلُ يَسْتَفْتِحُونَ عَلىَ الَّذِينَ كَفَرُواْ فَلَمَّا جَاءَهُم مَّا عَرَفُواْ كَفَرُواْ بِهِ فَلَعْنَةُ اللَّهِ عَلىَ الْكَفِرِين»؛(3)« و هنگامى كه از طرف خداوند، كتابى براى آنها آمد كه موافق نشانه هايى بود كه با خود داشتند، و پيش از اين، به خود نويد پيروزى بر كافران مى دادند [كه با كمك آن، بر دشمنان پيروز گردند. با اين همه،] هنگامى كه [اين كتاب، و] پيامبرى را كه از قبل شناخته بودند نزد آنها آمد، به او كافر شدند. لعنت خدا بر كافران باد!»
در اين آيه صحنه اي ديگر از لجاجتها و هواپرستيهاي يهود را مطرح مي كند كه آنها بر اساس بشارتهاي تورات، منتظر ظهور پيامبر بودند و حتّي به همديگر نويد پيروزي مي دادند و يكي از دلايل اقامت آنها در مدينه اين بود كه آنها مي دانستند آن شهر، محلّ هجرت پيامبر است و به همين سبب از پيش در آنجا سكنا گزيده بودند؛ ولي بعد از ظهور پيامبر اسلام صلي الله عليه وآله ، با آنكه نشانه هاي وي را موافق با آنچه در تورات بود يافتند، كفر ورزيدند. (4)
و در آي? بعدي، علت كفر يهود را اين گونه بيان مي كند: «بِئْسَمَا اشْترََوْاْ بِهِ أَنفُسَهُمْ أَن يَكْفُرُواْ بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ بَغْيًا أَن يُنزَّلَ اللَّهُ مِن فَضْلِهِ عَلىَ مَن يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ فَبَاءُو بِغَضَبٍ عَلىَ غَضَبٍ وَ لِلْكَافِرِينَ عَذَابٌ مُّهِين» ؛(5)« ولى آنها در مقابل بهاى بدى، خود را فروختند كه به ناروا، به آياتى كه خدا فرستاده بود، كافر شدند. و معترض بودند، چرا خداوند به فضل خويش، بر هر كس از بندگانش بخواهد، آيات خود را نازل مى كند؟! از اين رو به خشمى بعد از خشمى [از سوى خدا] گرفتار شدند. و براى كافران مجازاتى خواركننده است.»
در اين زمينه گزارشهايي نيز وجود دارد كه ما به دو نمونه اشاره مي كنيم:
الف. وقتي بحيرا، راهب مسيحي، رسول خدا صلي الله عليه وآله را در كودكي شناخت، ابوطالب را از ادام? سفر به شام منع كرد و گفت: او را از يهود برحذر دار! چون او عرب است و يهود مي خواهد پيامبر موعود از بني اسرائيل باشد و به او حسادت مي كند. (6)

در تاريخ بشر، ملتي در پول پرستي و مال اندوزي همچون قوم يهود ديده نشده است. آنها براي به دست آوردن مال هر راهي را پيش مي گيرند؛ گرچه با شرف و حيثيت انساني مخالف باشد. آنها براي رسيدن به اين مقصود، تمام راههاي مشروع و غير مشروع را پيموده و تا حد پرستش، با حرص و آز خاص به جمع آوري مال پرداخته اند تا جايي كه حضرت عيسي بن مريم عليه السلام به آنها فرمود: «لاَ تَعْبُدُوا رَبَّيْن، اَللهُ وَ الْمَالُ؛ دو پرودگار كه عبارتند از خدا و پول را نپرستيد.»

ب. مورخان و مفسران به نقل از ابن عباس آورده اند كه يهود، پيش از اسلام به اوس و خزرج مي گفتند: به واسطه ي پيامبر خاتم يا موعود بر شما غلبه خواهيم كرد؛ اما پس از مبعوث شدن آن حضرت، سخن خود را انكار كردند. «معاذ بن جبل» و «بشر بن براء» به آنان گفتند: تقوا پيشه كنيد و اسلام آوريد! چون خود شما در زماني كه ما مشرك بوديم، محمد صلي الله عليه وآله را براي ما وصف مي كرديد و مي گفتيد كه مبعوث خواهد شد و به واسطه ي او بر ما پيروز خواهيد شد. «سلام بن مشكم» يهودي گفت: كسي كه از او سخن مي گفتيم، محمد صلي الله عليه وآله نيست و چيزي كه براي ما شناخته شده باشد، نياورده است. در اينجا آيه ي 89 سوره ي بقره نازل شد. (7)

نژاد پرستي يهود
نژاد پرستي از مهم ترين تعاليم يهود شمرده مي شود؛ به گونه اي كه «يهود» و «نژاد پرستي» در طول تاريخ هيچگاه از يكديگر جدا نبوده؛ بلكه با يكديگر پيوند عميقي داشته اند.
اين عقيد? يهود كه خود را نژاد برتر مي دانند، بر ساير عقايد آنها مانند چتري سايه افكنده است، تا جايي كه حتي آيين حضرت موسي عليه السلام را در نژاد خود محصور ساخته اند و اگر كسي از غير نژاد يهود بخواهد اين آيين را بپذيرد، براي آنان پذيرفتني نيست؛ و لذا در ميان ملل ديگر، تبليغي نداشته و ندارند و آيين يهود را آيين انحصاري خويش دانسته اند. همين وضع خاص آنها سبب شده است كه در انظار ساير ملل منفور شوند؛ زيرا مردم دنيا كساني را كه براي نژاد خود امتيازي قائل باشند، هرگز دوست ندارند. و ما مي بينيم كه اسلام با آن شديداً مبارزه مي كند؛ چون نژاد پرستي، شعبه اي از شرك است. (8)
از جمله آياتي كه نژادپرستي آنها را تأييد مي كند، اين آيه مي باشد:«قُلْ يَأَيهُّا الَّذِينَ هَادُواْ إِن زَعَمْتُمْ أَنَّكُمْ أَوْلِيَاءُ لِلَّهِ مِن دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُاْ المَوْتَ إِن كُنتُمْ صَادِقِين »؛ «بگو: «اى يهوديان! اگر گمان مى كنيد كه [فقط] شما دوستان خدائيد نه ساير مردم، پس آرزوى مرگ كنيد اگر راست مى گوييد [تا به لقاى محبوبتان برسيد]!» (9)
هنگامي كه پيامبر صلي الله عليه وآله جمعي از يهوديان را به دين اسلام دعوت كردند و آنها را از مجازات خدا بيم دادند، آنان در برابر اين تهديد حضرت صلي الله عليه وآله گفتند: «ما را تهديد مكن؛ ما فرزندان خدا و دوستان او هستيم. كه اگر بر ما خشم كند، همانند خشمي است كه انسان نسبت به فرزند خود دارد؛ يعني به زودي اين خشم فرو مي نشيند!» (10)
در آياتي از قرآن کريم و منابع يهود به نژادپرستي و ادعاي برتري اين قوم اشاره شده است. «قوم برگزيده» عنواني است که در تورات و تلمود فراوان به چشم مي خورد، به گونه اي که مردم جهان به دو بخش اسرائيلي و غير اسرائيلي تقسيم شده اند: «اعتقاد يهوديان به اينکه قوم برگزيده اي هستند، در آيين يهود مقوله اي اساسي است و در تلمود آمده است که: يسرائيل (بني اسرائيل) به دان? زيتون شباهت دارد؛ چون زيتون امکان آميختن با ديگر مواد را ندارد.» (11)
اين عقيد? يهود در رفتارهاي آنان تبلور كرده است، تا جايي كه در قرآن با ذكر نمونه هايي از آن به نقد و بررسي آنها پرداخته است؛ ازجمله در سور? مائده به يكي از ادعاهاي بي اساس و امتيازات موهومي كه آنها داشته اند اشاره كرده، مي گويد: «وَ قَالَتِ الْيَهُودُ وَ النَّصَارَي نَحْنُ اَبْنَاءُ اللهِ وَ اَحِبَّائَه»؛ «يهود و نصارى گفتند: «ما، فرزندان خدا و دوستان [خاصّ] او هستيم.» (12) اين تنها امتياز موهومي نيست كه آنها براي خود قائل شدند؛ بلكه در آيات ديگر بارها به اين گونه ادعاهاي آنان اشاره شده است؛ به طور مثال: در آيه 111 سوره بقره ادعاي آنها را دربار? اينكه "غير از آنان كسي داخل بهشت نمي شود و بهشت مخصوص يهود و نصاري است" بيان كرده و ابطال مي نمايد(13) و در آي? 80 همين سوره ادعاي يهود را مبني بر اينكه "آتش دوزخ جز ايام معدودي به آنان نمي رسد" ذكر نموده و آنها را سرزنش مي كند. (14) از آيات مورد بحث استفاده مي شود كه روح تبعيض نژادي يهود - كه امروزه نيز در دنيا سرچشم? بدبختيهاي فراوان شده است - از آن زمان در يهود بوده و آنان براي نژاد بني اسرائيل امتيازات موهومي قايل بوده و هستند. متأسفانه همچنان آن روحيه بر آنها حاكم است و در واقع، پيدايش كشور غاصب اسرائيل نيز از همين روح نژاد پرستي است.
آنها نه فقط در اين دنيا براي خود برتري قايل هستند؛ بلكه معتقدند كه «اين امتيازات نژادي در آخرت نيز به كمك آنها مي شتابد و گنهكارانشان برخلاف افراد ديگر، تنها مجازات كوتاه مدت و خفيفي خواهند ديد و همين پندارهاي غلط، آنها را آلود? انواع جنايات، بدبختيها و سيه روزيها كرده است.» (15)
مسلم است كه قومي با اين همه ادعا و سراسر غرور، هرگز حاضر نخواهد شد ،از پيامبري تبعيت كند كه از قوم و قبيل? آنها نمي باشد.

مال اندوزي و دنيا طلبي
در تاريخ بشر، ملتي در پول پرستي و مال اندوزي همچون قوم يهود ديده نشده است. آنها براي به دست آوردن مال هر راهي را پيش مي گيرند؛ گرچه با شرف و حيثيت انساني مخالف باشد. آنها براي رسيدن به اين مقصود، تمام راههاي مشروع و غير مشروع را پيموده و تا حد پرستش، با حرص و آز خاص به جمع آوري مال پرداخته اند تا جايي كه حضرت عيسي بن مريم عليه السلام به آنها فرمود: «لاَ تَعْبُدُوا رَبَّيْن، اَللهُ وَ الْمَالُ؛ دو پرودگار كه عبارتند از خدا و پول را نپرستيد.» (16)
علل اين امر را مي توان تفكر مادي پيروان اين دين دانست كه به جز ظاهر زندگي مادي به چيزي ديگر ايمان نداشته و زندگاني جاويد سراي ديگر، از نظر آنها مفهومي ندارد. به همين دليل شهيد مطهري مي گويد: «يهود معتقد به معاد نيست.» (17) «ويل دورانت» نيز معتقد است كه: «يهود به جهان پس از مرگ معتقد نيست و پاداش و كيفر را منحصر به زندگي دنيا مي داند.» (18)
قرآن آنان را حريص ترين و دنياگرا ترين مردم دنيا مي داند و مي فرمايد كه: يهوديان حريص ترين مردمان بر زنده ماندن و برخوردار شدن از عمري طولاني هستند. آنان به هر نوع زندگي دنيوي - هر چند پست باشد - حريص و دل بسته اند؛ آنچنان به اين دنيا دل بسته اند كه فرد فرد يهود، خواهان عمر طولاني هزار ساله هستند؛ آنچنان كه اشتياق يهود به زندگي دنيا، حتي از مشركان فزون تر است و روش و منش يهود، نمايانگر حرص شديد آنان بر زندگاني دنيا و ترس از مرگ است(19). در سوره بقره به اين مضامين اشاره دارد و مي فرمايد: «وَلَتَجِدَنَّهُمْ أَحْرَصَ النَّاسِ عَلَى حَيَاةٍ وَمِنَ الَّذِينَ أَشْرَكُواْ يَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَوْ يُعَمَّرُ أَلْفَ سَنَةٍ وَمَا هُوَ بِمُزَحْزِحِهِ مِنَ الْعَذَابِ أَن يُعَمَّرَ وَاللّهُ بَصِيرٌ بِمَا يَعْمَلُونَ»؛ « و آنها را حريص ترين مردم- حتى حريصتر از مشركان- بر زندگى [اين دنيا،] خواهى يافت [تا آنجا] كه هر يك از آنها آرزو دارد هزار سال عمر به او داده شود! در حالى كه اين عمر طولانى، او را از كيفر [الهى] باز نخواهد داشت. و خداوند به اعمال آنها بيناست .»(20)
به راستي روشن مي شود كه اگر گروهي به اين دنيا دل بسته اند، ثروت بزرگ ترين معبود آنها مي شود و با دلايل روشن نيز هدايت نخواهند شد و با تبليغ دين مخالفت خواهند كرد و اين خصلت ذاتي آنها باعث مي شود كه با هر پيامبري مخالفت ورزند و اين مخالفت با پيامبر اسلام صلي الله عليه وآله شديدتر خواهد بود؛ چرا كه در آيين اسلام دنيا دوستي منشأ هر گناه و خطايي شمرده شده است؛ چنانچه امام صادق عليه السلام دربار? پي آمد دنيادوستي مي فرمايد: «رَأْسُ كُلِّ خَطيِئَةٍ حُبُّ الدُّنّيَا؛ دنيادوستي منشأ هر خطايي است.» (21)و يهود كه در آن زمان به ثروتهاي فراواني رسيده بود، با بهانه هاي مختلف با پيامبر صلي الله عليه وآله به مخالفت مي پرداخت.

قساوت و توحش
يكي از ويژگيهاي بارز يهوديان، قساوت قلب آنهاست كه باعث مي شود مخالفت عادي به دشمني و مخالفتهاي علني تبديل شود؛ به گونه اي كه عامل بسياري از جنگها و درگيريها مي شود. در منطق قرآن، قساوت قلب و خدا فراموشي، نشان? گمراهي سخت و آشكار توصيف شده و مانع پذيرش حق و تابش نور الهي بر قلبها مي باشد. كساني كه قلبشان دچار قساوت و سختي مي باشد، در گمراهي شديد و آشكاري به سر مي برند؛(22)چنانچه در آيه 22 سوره زمر اين گونه آمده: «وَيْلٌ لِّلْقَاسِيَةِ قُلُوبُهُمْ مِّنْ ذِكْرِ اللَّهِ أُوْلَئكَ فىِ ضَلَالٍ مُّبِين»؛ « واى بر آنان كه قلبهايى سخت در برابر ذكر خدا دارند! آنها در گمراهى آشكارى هستند! »
«گوستاو لوبون» فرانسوي مي گويد: اگر ما بخواهيم صفات يهود را در چند كلمه خلاصه كنيم، بايد بگوييم: يهود مانند انسانهائي هستند كه تازه از جنگل وارد شهر شده و هميشه از صفات انساني بي بهره بوده اند؛ چرا كه همچون پست ترين مردم روي زمين زندگي مي كنند.
هميشه بني اسرائيل مردمي وحشي، سفاك و بي غيرت بوده اند، حتّي در زماني كه آنها بر كشورهاي خود حكومت مي كردند، باز هم از سفاكي خود دست بر نداشته اند و بي پروا وارد جنگ شده و چون از پاي در مي آمدند، به مشتي خيالات غير انساني و بي اساس پناه مي بردند. خلاصه آنكه، ميان يهود و حيوانات هيچ فرقي نمي توان گذاشت. (23)
قرآن اين ويژگي يهود را اين گونه ذكر مي كند كه: قلبهاي بني اسرائيل در نتيج? لجاجتها، بهانه جوييها و عصيانگريهاي آنان، علي رغم دريافت آيات و معجزه هاي فراوان، به سختي گراييد و از درك معارف و آيات الهي ناتوان شد كه اين سختي و نفوذناپذيري همانند سنگ و از آن سخت تر شد، آنگاه كه مي فرمايد: «ثُمَّ قَسَتْ قُلُوبُكُم مِّن بَعْدِ ذَالِكَ فَهِىَ كاَلحْجَارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَةً وَ إِنَّ مِنَ الحجَارَةِ لَمَا يَتَفَجَّرُ مِنْهُ الْأَنْهَارُ وَ إِنَّ مِنْهَا لَمَا يَشَّقَّقُ فَيَخْرُجُ مِنْهُ الْمَاءُ وَ إِنَّ مِنهْا لَمَا يهَبِطُ مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ وَ مَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُون»؛ «سپس دلهاى شما بعد از اين واقعه سخت شد همچون سنگ، يا سخت تر! چرا كه پاره اى از سنگها مى شكافد، و از آن نهرها جارى مى شود و پاره اى از آنها شكاف برمى دارد، و آب از آن تراوش مى كند و پاره اى از خوف خدا [از فراز كوه] به زير مى افتد [اما دلهاى شما، نه از خوف خدا مى تپد، و نه سرچشمه علم و دانش و عواطف انسانى است!] و خداوند از اعمال شما غافل نيست.» (24)
قساوت قلب و سنگدلي آنها را تاريخ در تمام اعصار و قرون خود روشن كرده است؛ براي مثال مي توان به كشتارهاي وحشيان? كودكان و زنان فلسطيني، جنايت قانا، و روستاهاي دير ياسين(25) و بيت دراس و بسياري ديگر اشاره كرد.
نژاد پرستي از مهم ترين تعاليم يهود شمرده مي شود؛ به گونه اي كه «يهود» و «نژاد پرستي» در طول تاريخ هيچگاه از يكديگر جدا نبوده؛ بلكه با يكديگر پيوند عميقي داشته اند
در اينجا مشخص مي شود كه قومي با اين همه قساوت، نه تنها به نداي حق؛ يعني اسلام كه دين رحمت است، لبيك نمي گويد؛ بلكه با آن مخالفت مي كند.

روحي? ستمگري
يكي ديگر از خصوصيات يهود، روحي? ستمگري و سركشي آنهاست؛ به طوري كه تاريخ پر ماجراي يهود نشان مي دهد آنها علاوه بر انكار آيات الهي، در كشتن پيامبران و مناديان حق، فوق العاده جسور بوده، مجاهداني را كه به حمايت آنها برمي خاستند از دم شمشير مي گذراندند. (26)
از جمله پيامبراني كه به دست آنها به قتل رسيدند، يحيي و زكريّا عليهما السلام بودند كه فقط به خاطر آنكه آنها را از فحشاء و منكرات منع مي كردند، مستحق قتل شدند؛ چنانچه مي خواستند هارون، جانشين حضرت موسي عليه السلام را به قتل برسانند. و براي حضرت عيسي عليه السلام چوبه هاي دار نصب كردند.
در قرآن ، آمده است: «لَقَدْ اَخَذْنا ميثاقَ بَني اسْرائيلَ وَ اَرْسَلْنا اِلَيهِمْ رُسُلاً كُلَّما جآئَهُمْ رَسُولٌ بِما لا تَهْوي اَنْفُسُهُمْ فَريقاً كَذَّبُوا وَ فَريقاً يقتُلوُنَ»؛ « ما از بنى اسرائيل پيمان گرفتيم و رسولانى به سوى آنها فرستاديم، [ولى] هر زمان پيامبرى حكمى بر خلاف هوسها و دلخواه آنها مى آورد، عده اى را تكذيب مى كردند و عده اى را مى كشتند. »(27)
و همچنين در آيه 21 سوره آل عمران، بعد از آنكه خداوند كشتن پيامبران الهي را عملي ناحق و غير قابل توجيه دانسته، بني اسرائيل را قاتل پيامبران الهي و حاميان آنان معرفي نموده است و به بني اسرائيل، به جهت قتل چهل و سه پيامبر و صد و دوازده آمر به معروف و ناهي از منكر وعد? عذاب دردناك مي دهد(28) و مي فرمايد: «إِنَّ الَّذِينَ يَكْفُرُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ وَ يَقْتُلُونَ النَّبِيِّينَ بِغَيرِ حَقٍ وَ يَقْتُلُونَ الَّذِينَ يَأْمُرُونَ بِالْقِسْطِ مِنَ النَّاسِ فَبَشِّرْهُم بِعَذَابٍ أَلِيم»؛ « كسانى كه نسبت به آيات خدا كفر مى ورزند و پيامبران را بناحق مى كشند، و [نيز] مردمى را كه امر به عدالت مى كنند به قتل مى رسانند، به كيفر دردناك [الهى] بشارت ده! »
افرادي با اين روحي? سركش كه كشتن پيامبران الهي آنقدر برايشان راحت به نظر مي رسد، هيچ گاه نسبت به احكام الهي و امر و نهي خداوند خاضع نخواهند بود و همين خصلت، خود عاملي است كه با اسلام - كه دين عبادت و بندگي است و همه را به فروتني و تواضع نسبت به خداوند دعوت مي كند - مخالفت ورزند.

نتيجه:
با توجه به مباحث مطرح شده و بررسي اي كه انجام شد، براي دشمني يهود با دينداري، به ويژه اسلام، عواملي را مي توان ذكر مي كرد كه هر كدام برگرفته از خصايص و ويژگيهاي خاصي از قوم يهود مي باشد و اين خصائص نسبت به پيامبر صلي الله عليه وآله و دين مبين اسلام شدت خاصي گرفته است. عواملي كه در اين مقاله به آنها پرداخته شد، عبارت اند از: حسادت نسبت به پيامبر صلي الله عليه وآله ؛ نژاد پرستي، مال اندوزي و دنيا طلبي، قساوت قلب و توحش، و روحي? ستمگري.

(1) مائده / 82.
(2) علامه مجلسى، بحار الأنوار، مؤسسة الوفاء، بيروت - لبنان، 1404 هـ . ق، ج 78، ص 217.
(3) بقره /89.
(4) تفسير نور، قرائتى محسن، مركز فرهنگى درسهايى از قرآن، تهران، چاپ يازدهم، 1383، ج 1، ص345. به نقل از تفسير نور الثقلين.
(5) بقره /90 .
(6) الطبقات الكبرى، محمد بن سعد بن منيع أبو عبدالله البصري الزهري، دار صادر، بيروت، ج1، ص123.
(7) سيرة ابن هشام، ج1، ص547؛ التبيان، ج1، ص365؛ درالمنثور، ج1، ص 196. به نقل از پيامبر و يهود حجاز، ص 99.
(8) تفسير نمونه، ناصر مكارم شيرازى، دار الكتب الإسلامية - تهران، چاپ اول، 1374 ش ، ج1، ص 358 .
(9) جمعه/6
(10) مجمع البيان فى تفسير القرآن، فضل بن حسن طبرسى، انتشارات ناصر خسرو، تهران، چاپ سوم، 1372 ش، ج 3، ص 272. ذيل آيه 18 سوره مائده.
(11) موسوعة اليهود، ج5، ص 72 به نقل از پيامبر و يهود حجاز، ص 37 .
(12) مائده/18.
(13) وَ قالُوا لَنْ يَدْخُلَ الْجَنَّةَ إِلاَّ مَنْ كانَ هُوداً أَوْ نَصارى تِلْكَ أَمانِيُّهُمْ قُلْ هاتُوا بُرْهانَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ.
(14) وَ قالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النَّارُ إِلاَّ أَيَّاماً مَعْدُودَةً قُلْ أَتَّخَذْتُمْ عِنْدَ اللَّهِ عَهْداً فَلَنْ يُخْلِفَ اللَّهُ عَهْدَهُ أَمْ تَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ ما لا تَعْلَمُون .
(15) تفسير نمونه ، ج 1، ص 324 و 325.
(16) چهره يهود در قرآن، عنيف عبدالفتاح، ص81.
(17) آشنايي با قرآن، مرتضي مطهري، انتشارات صدرا، چ سوم، 1377، ج 6، ص 259.
(18) ويل درانت، تاريخ تمدن، ج2، ص 345.
(19) تفسير راهنما، اكبر هاشمى رفسنجانى و جمعى از محققان، قم، انتشارات دفتر تبليغات اسلامى، چاپ اول ، تابستان1375، ج 1، ص 217.
(20) بقره/96.
(21) الكافي، ثقة الاسلام كلينى، 8 جلد، دار الكتب الإسلامية تهران، 1365 هـ . ش، ج2، ص31.
(22) تفسير راهنما، ج16، ص57.
(23) اليهود في تاريخ الحضارات الاولي، ترجمه عادل، قاهره،1950 ، ص58.
(24) بقره / 74.
(25) در اين جنايت فقط به صف كشاندن 25 زن حامله در يك روز و به آتش كشيدن آنها و پاره كردن شكم زنان باردار، بيرون آوردن اطفال آنان و قطعه قطعه كردن آنان در مقابل چشم پدرانشان براي اثبات مدعا كافي است.
(26) تفسير نمونه، ج2، ص 479.
(27) مائده /70 .
(28) تفسير راهنما،ج2، ص368 و 369.

منبع : ماهنامه اطلاع رساني، پژوهشي، آموزشي مبلغان شماره 119