جايگاه دين

جايگاه دين
خطر قرائت ها
محمود مهدي پور
دين خدا، راهنماي انديشه و اخلاق و عملكرد انسان در حوزه رفتار فردي و اساسنامه مديريت درست جامعه بشري است. نگاهي كه دين به انسان تقديم مي دارد، نگاهي الهي و آسماني است. بصيرتي ملكوتي است كه حقايق جهان و انسان و گذشته و آينده را فرا روي انسان قرار مي دهد.
ايمان، چشمي ديگر در نهاد انسان است كه به كمك آن آفاق گسترده تر و عميق تر و زيباي هستي را مي بيند. ايمان و دينداري جاني ديگر در پيكر انسان است كه ادراكي ديگر، آفاقي برتر و احساسي عالي تر و لذا يدي ناشناخته و قدسي را در دسترس انسان مي نهد. دين شناسي و دين گرايي، تنها وظيفه و تكليف انسان نيست، ارمغان و هديه خدا به انسان است. آدميزاد در «معرفت ديني» و «عقايد ملكوتي» و «اخلاق اسلامي» و فقه و قوانين اسلامي، به حياتي نوين، آفاقي زيبا، و آرامشي افزون تر و دنيايي پر از وحدت و عدالت و آزادي و استقلال و روشنايي دست مي يابد. دنيايي كه با هيچ نعمت ديگر قابل مقايسه نيست.
آن ها كه دينداري را باري بر دوش مي بينند و از «حق بودن» يا «وظيفه بودن» دينداري سخن مي گويند، از فرهنگ قرآن و معارف عترت عليهم السلام بسيار فاصله گرفته اند. ايمان آوردن هم حق انسان است و هم وظيفه انسان، هم هديه گرانبهاي خدا به تك تك انسان هاست و هم تنها قانون عادلانه و وحدت بخش و سعادت آفرين براي جوامع انساني.
خدا به انسان شناسي و ارتباط با انسان و قانون گذاري و رهنمود دادن به وي نيازي ندارد. اين انسان است كه به شناخت خدا و برقرار ساختن پيوند قلبي و رفتاري و شناخت قوانين او و پذيرش رهنمودها و چراغ هاي پرفروغ او در لحظه لحظه «انديشه» و گام به گام «حركت» خويش مهتاج است.
دين الهي، از آسمان نازل شده و از ذهن و فكر و غرائز و اميال انسان نجوشيده است. مذهب راهي نيست كه از زمين به آسمان كشيده شود، راهي است كه خدا براي هدايت و رهايي و فلاح و فوز انسان گشوده است. دين الهي، حبل المتين خداست كه براي رهايي انسانِ افتاده در چاه طبيعت ضرورت دارد و انسان با تمسك و چنگ زدن به آن، آزادي و كمال و خوشبختي خويش را تضمين مي كند.
تقابل «خدا سالاري» و «مردم سالاري» در ذهن كوچك و زبان كساني مي گنجد، كه اقتدار بي نهايت و علم بيكران الهي و محبت و لطف بي مرز خدا را نشناخته اند و يا از نقص و جهل و عجز و ناتواني و ظلم انسان بر خويش و هم نوع خويش غافل اند.
تكوين و تشريع و خلقت و شريعت قلمرو حاكميت اوست. او هم خداي آفريننده است و هم خداي «قانون گذار». نه در خلقت او كمبود و نقصي وجود دارد و نه در شريعت او. براي استفاده از مخلوقات او، بايد آفريده ها و قوانين آفرينش را بهتر شناخت و براي استفاده از هدايت و شريعت او بايد قرآن را بهتر فهميد و با قوانين شريعت او هماهنگ شد.
دين و مذهب و شريعت و هدايت را، انسان براي خدا يا ديگر انسان ها نمي سازد. انسان فقط رهنمودهاي خدا را دريافت مي كند، مي فهمد و خود و ديگران را با آن هماهنگ مي كند.

آثار تحريف دين
كتمان دين و تحريف آن، و انتساب دروغين چيزي به خدا، بزرگترن ضربه بر پيكر بشريت است. پيامبران درويغين همان قدر به سلامت و سعادت بشريت ضربه مي زنند، ك كتمام گران حقايق ديني و تحريف گران معارف آسماني.

آنچه امروز به نام «روشنفکري ديني»، «تساهل و تسامح مطلق»، سياست «لبخند سياسي» در برابر همه منكرات سياسي و رسانه اي و فرهنگي و اقتصادي تعقيب مي شود، تلاشي براي تغيير فرهنگ قرآني به فرهنگ مورد نظر غرب استثمارگر است.

تحريف لفظي يا معنوي قرآن مجيد و سيره و سنت پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم و معارف معصومين عليهم السلام يكي از بزرگترين ضربه ها و آسب ها بر پيگر جوامع بشري است. تحريف دين و تفسير وارونه از معارف و احكام و انديشه هاي ديني درحقيقت پاره كردن و سوزاندن كتاب راهنماي زندگي و اخلاق و انديشه و خاموش كردن كانون نورآفرين جوامع بشري است. به فرض اگر كسي خورشيد را از زندگي فيزيكي انسان دور سازد، چگونه ضربه اي بر بشريت وارد مي آورد، جدا كردن بشريت از وحي آسماني و خورشيد اسلام، ضربه اي بس بزرگتر از آن بر پيكر انسان هاست.
هشدارهاي قرآن و پيشوايان معصوم در زمينه هاي تكذيب دين، تحريف قرآن، تفسير به رأي، قياس، كتمان حقايق ديني، ادعاي دروغين پيامبري و امامت، فتواي بدون علم، بدعت و بدعتگذاران، اضلال و اغواي جامعه و قول بدون علم حجم گسترده و فراواني از معارف قرآني و حديثي را تشكيل مي دهد و با تندترين لحن و شديدترين شيوه هاي اخطار و انذار بيان شده است. براي نمونه به آيات ذيل توجه كنيم:
(و لَوْ تقول علينا بعض الاقاويل* لاخذنا منه باليمين* ثم لقطعنا منه الوتين)؛ (1)
«و اگر بر ما برخي گفتارها را بربندد، قطعاً دست راستش را بگيريم. سپس شاهرگ گردنش را قطع كنيم».
(اِنَّ الّذينَ يفترون علي الله الكذب، لايفلحون)؛ (2)
«براستي آن ها كه بر خدا دروغ مي بندند، رستگار نمي شوند».
(اِنَّ الذين يكتمون ما انزلنا من البيّنات و الهدي من بعد ما بيّناه للناس في الكتاب اولئك يلعنهم الله و يلعنهم اللاعنون)؛ (3)
«آنان كه پنهان مي سازند آنچه از روشنگرها و هدايت ها فرو فرستاديم پس از آنكه در كتاب براي مردم روشن ساختيم، آنان را خداوند لعن مي كند و لعن گران نيز لعن مي كنند».
(و من اظلم ممن افتري علي الله كذباً او كذّب بالحق لمّا جائَهُ الَيسَ في جهنّم مثوي للكافرين) (4)
«و كيست ستمگرتر از آنكه به دورغ بر خدا افترا بست يا وقتي حق نزد او آمد آن را دروغ شمرد. آيا در جهنّم جايگاهي براي كافران نيست؟»
رسول گرامي صلي الله عليه و آله و سلم در زمينه پيدايش بدعت ها فرموده است: (5)
«وقتي در ميان امت من بدعت ها، آشكار گشت، شخص آگاه و عالم بايد آگاهي را اظهار دارد. هر كس چنين نكند، لعنت خدا بر وي باد».
امام علي عليه السلام فرموده است(6): «الي الله اشكو من معشرٍ يعيشون جهالاً و يموتون ضلالاً، ليس فيهم سلعه ابور من الكتاب لذا تُليَ حقَّ تلاوته و لا سِلعَةٌ انفق بيعا و لا اَغلي ثمناً من الكتاب اذا حُرِّف عن مواضِعِه و لا عندهم انكر من المعروف و لا اعرف من المنكر؛ به خدا شكوه مي كنم ازگروهي كه در جهل مي زيند، و در گمراهي مي ميرند، كالايي از قرآن در ميان آنان بي رونق تر از قرآن نيست وقتي درست تلاوت شود و متاعي پرفروش تر و گران تر از آن نيست وقتي از جايگاهش تحريف شود و نزد آنان منكر تر از معروف و معروف تر از منكر چيزي نيست. »
آنچه امروز به نام «روشنفکري ديني»، «تساهل و تسامح مطلق»، سياست «لبخند سياسي» در برابر همه منكرات سياسي و رسانه اي و فرهنگي و اقتصادي تعقيب مي شود، تلاشي براي تغيير فرهنگ قرآني به فرهنگ مورد نظر غرب استثمارگر است كه گروهي آگاهانه و شيطنت آميز آن را جست و جو مي كنند. و برخي فريب خورده و ناآگاه در دام آن گرفتار شده اند. در اين شرائط وظيفه عالمان بزرگ و مبلغان رشيد و آگاه دنياي اسلام و ايران اسلامي است كه پرده از سيماي تحريف ها و تحريف گران بردارند و تحريف دين را به بهانه قرائتي نوين از اسلام برنتابند.
معرّفي اسلام به عنوان ديني فاقد نهي از منكر و جهاد وشهادت و غيرت ديني، «خلع سلاح رواني» همه مؤمنان عالم است كه دشمنان مسلمانان را هر روز گستاخ و گستاخ تر مي سازد و با طناب تبليغات، دست مؤمنان را مي بندد.
امروز خطرناك تر از ابتذال و رباخواري و رشوه گيري و بي حجابي و بدحجابي و دزدي و اختلاس بيت المال و پارتي بازي و تبعيض و فقر و فساد، انديشه اي است كه نهي از منكر را تقبيح مي كند و ممنوع اعلام مي دارد و آن را دخالت ناروا در آزادي ديگران مي داند. آمران به معروف و ناهيان از منكر و بسيج و قوه قضائيه و سپاه و شوراي نگهبان و پاسدار بزرگ همه ارزش ها، ولايت فقيه را مورد تهاجم قرار مي دهد و با تمام توان رسانه هاي ضد اسلام و ارزش هاي ديني را مشروع و مفيد معرفي مي كند.
تفكّر تسامح و تساهل و قرائت هاي مختلف از دين، همان سياستي است كه سنگ را مي بندد و صدها سگ را آزاد مي خواهد.
رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند:
«اكثر ما اخاف علي امّتي رجل يتأول القرآن، يَضَعُهُ غير مواضعه؛ بيشترين چيزي كه از آن بر امّتم مي ترسم، آن است كه شخصي قرآن را تأويل كند و آن را در غير جايگاهش قرار دهد. »
آيا سياست لبخند مطلق در برابر كفر و شرك و ظلم و گناه و سياست اخم و تحقير و تهمت به حزب الله همين سياست نيست؟

راهكارهاي اجرائي براي دفاع از قرائت راستين

1- حوزه علميه با تشكيل شوراهاي علمي، غير سياسي در ابعاد زير مي تواند تا حدّ زيادي از قرائت هاي ناشيانه و مغرضانه جلوگيري كند و اسلام خالص و ناب محمّدي را در برابر تفكرات شرقي و غربي و شبه افكني و ترديد آفريني دشمنان داخلي و خارجي پاسداري كند. تشكيل شوراهاي علمي، در زمينه تفسير و علوم قرآن، مسائل اصولي، مسائل فقهي، مسائل تاريخي، مسائل اخلاقي، مسائل فلسفي، مباحث كلامي، علوم سياسي، معارف حديثي ضرورت دارد.
وقتي يك شواراي عالي مورد تأييد حوزه هاي علميه، نظر نهايي خود را بر اساس تقوا و حقيقت جوئي اعلام دارد، ديگر تفسيرهاي هرمونتيك و ديدگاه هاي برگرفته از آبشخور انديشه هاي غيراسلامي و تئوري هاي روئيده در آفاق منافع صهيونيستي در ميان مسلمانان جايي براي ظهور و ميدانداري نخواهد يافت.
2- تربيت نيروهاي لازم براي شبهه زدايي و پاسخگويي به ابهامات طبيعي پديد آمده از برخورد انديشه ها و تقويت رشته فلسفه و كلام و نشر انديشه هاي اهل بيت در زمينه معارف كلامي گامي ديگر در اين ميدان است كه در سفر امسال مقام معظم رهبري- 1379/7/14- مورد تأييد قرار گرفت.
3- نظارت قوي تر و جدي تر حوزه هاي علوم ديني بر خوراك فكري، متون آموزشي و رسانه هاي عمومي و پيشگيري از نشر قرائت هاي ناشيانه و سوداگرانه در سطوح گوناگون اجتماعي از فرائض عالمان دين و همه دلسوزان امت اسلامي است.
به همان دليل كه وزارت بهداشت بايد بر خوراك مردم نظارت كند، حوزه هاي علوم ديني بايد بر رسانه هاي كشور كنترل لازم را داشته باشند. و به همان دليل كه سازمان حفاظت محيط زيست بر همه نهادها در قلمرو كار خويش نظارت مي كند، حوزه ها بايد با هر گونه آلودگي فضاي فكري جامعه مبارزه كنند.
1) حاقه/ 44 تا 46
2) يونس /69
3) بقره /152
4) عنكبوت /68
5) اصول كافي جلد 1 ص 70
6) نهج البلاغه، فيض الاسلام، خطبه هفدهم.
منبع : ماهنامه اطلاع رساني، پژوهشي، آموزشي مبلغان شماره12