257 . الأمالى طوسى ـ به نقل از صفوان جمّال ـ : مُعَلّى بن خُنَيس مى‏خواست به سفرى برود . براى خداحافظى نزد امام صادق عليه‏السلامآمد . حضرت ، هنگام خداحافظى به او فرمود : «اى مُعلّى ! به خدا عزّت جو ، تا خداوند به تو عزّت بخشد» .

گفت : اى پسر پيامبر خدا ! چگونه ؟

فرمود : «اى مُعلّى ! از خداوند متعال بترس ، تا همه چيز از تو بترسد . اى مُعلّى ! با صله دادن به برادرانت ، با آنان دوستى بورز ؛ زيرا خداوند ، بخشش را [وسيله ]دوستى ، و نبخشيدن و منع را [مايه ]دشمنى قرار داده است . به خدا سوگند ، اگر از من بخواهيد و من به شما عطا كنم و مرا دوست بداريد ، برايم بهتر است از اين كه از من چيزى نخواهيد و من نيز به شما نبخشم و در نتيجه ، مرا دشمن بداريد . هرچه خداوند بر دست من به شما برساند ، [در حقيقتْ] باز هم همان خداوند است كه ستوده است و شما از سپاسگزارى آنچه خداوند بر دست من به شما رسانده است ، دور نمى‏شويد» .

ه ـ بى‏رغبتى به داشته‏هاى مردم

258 . امام على عليه‏السلام : با بى‏رغبتى به آنچه در دست مردم است ، با آنان دوستى بورز ، تا دوستى‏شان را به دست آورى .

259 . امام على عليه‏السلام : با طمع نداشتن به آنچه در دست مردم است ، خود را بياراى ، تا از كينه‏هايشان ايمن گردى و دوستى‏شان را به دست آورى .

260 . سنن ابن ماجة ـ به نقل از سهل بن سعد ساعدى ـ : مردى نزد پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آلهآمد و گفت : اى پيامبر خدا ! به كارى راهنمايى‏ام كن كه اگر انجامش دهم ، خدا دوستم خواهد داشت و مردم نيز دوستم خواهند داشت .

پيامبر خدا فرمود : «به دنيا بى رغبتى كن ، تا خدا دوستت بدارد و به

آنچه در دست مردم است ، بى رغبتى كن ، تا مردم دوستت بدارند» .