حركت در اين راه ، نياز به تربيت ، آموزش و آموزگار دارد و بهترين و بزرگترين آموزگارِ مهر و محبّت ، همان مهربانترين مهربانان و آفريدگار جهان است . او كه سخن خود را با انسان در قرآن با نام «رحيم» و «رحمان» آغاز مىكند (اشاره به اينكه او نه تنها «مهربان» است و به اهلِ ايمان و انسانهاى شايسته ، سخت مهر مىورزد ، بلكه «بخشنده» نيز هست) . او همه را دوست دارد و خوب و بد ، از رحمت و محبّت عامّ او بهره مىگيرند كه :
«وَرَحْمَتِى وَسِعَتْ كُلَّ شَىْءٍ» . 1
* اديم زمين ، سفره عام اوستچه دشمن بر اين خوان يغما ، چه دوست 2
امير مؤمنان عليهالسلام با الهام از اين سنّت خداى مهربان ، در منشور حكومت مصر به مالك اشتر مىنويسد :
وَأشعِر قَلبَكَ الرَّحمَةَ لِلرَّعِيَّةِ ، وَالمَحَبَّةَ لَهُم ، وَاللُّطفَ بِهِم ، وَلا تَكونَنَّ عَلَيهِم سَبُعا زارِيا تَغتَنِمُ أكلَهُم ، فَإِنَّهُم صِنفانِ : إمّا أخٌ لَكَ فِى الدّينِ ، وَإمّا نَظيرٌ لَكَ فِى الخَلقِ؛ 3
احساس رحمت ، محبّت و لطفِ به شهروندان را بر دلت بپوشان و بر آنان ، درندهاى آسيبرسان مباش كه خوردن شكارش را غنيمت داند ؛ چرا كه آنان ، دو دستهاند : دستهاى برادرِ دينى تو اند ، و دستهاى ديگر ، در آفرينش ، همانندِ تو.
1 - سوره اعراف ، آيه 156 . 2 - بوستان سعدى : ديباچه . 3 - نهج البلاغة ، نامه 53 .