دوستی در قرآن و حدیث

محمد محمدی ری شهری

نسخه متنی -صفحه : 731/ 283
نمايش فراداده

741 . امام صادق عليه‏السلام ـ بنا بر آنچه در مصباح الشريعة به ايشان نسبت داده شده است ـ : از برادرى كردن با آن كه براى طمعى ، يا از ترس ، يا براى خوردن و نوشيدنىْ تو را مى‏خواهد ، بپرهيز . جوياى برادرى با پرهيزگاران باش ، گرچه‏در تاريكى‏هاى[زير ]زمين‏باشد و[گرچه ]عمرخودرادرجستجوشان به سر آورى ؛ زيرا خداوند عز و جل ، بر گستره زمين ، پس از پيامبران ـ صلوات اللّه‏ عليهم ـ و اوليا ، كسى برتر از آنان نيافريده است و خداوند به بنده‏اى نعمتى همانند توفيق مصاحبت با آنان ، نداده است . خداوند عز و جلمى‏فرمايد : «آن روز ، دوستان ـ جز پرهيزگاران ـ دشمن يكديگرند» .

742 . امام على عليه‏السلام : از آن كه دل‏هايتان دوستش ندارد ، بپرهزيد .

ن ـ دارندگانِ اين صفات

743 . رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله : از مصاحبت با هر آن كه خيرش ضعيف ، شرّش نيرومند و جانش پليد است ، خود را نگه داريد ؛ آن كه هرگاه بترسد ، نهان مى‏شود و چون ايمن گردد ، يورش مى‏برد .

744 . امام على عليه‏السلام : دوستى عوام ، همچون ابر ، پراكنده و همچون سراب ، ناپديد مى‏شود .

745 . امام على عليه‏السلام : در مصاحبت با آن كه در او شش خصلت جمع است ، خيرى نيست : اگر با تو سخن بگويد ، دروغ مى‏گويد؛ و اگر با او سخن بگويى ، سخنت را دروغ مى‏شمارد ؛ و اگر او را امانتدار خود سازى ، به تو خيانت مى‏كند ؛ و چون تو را امانتدار خود سازد ، [به خيانتْ ]متّهمت مى‏كند؛ و اگر به او بخشش كنى ، ناسپاسى مى‏كند ؛ و چون به تو بخشش كند ، بر تو منّت مى‏گذارد .