دوستی در قرآن و حدیث

محمد محمدی ری شهری

نسخه متنی -صفحه : 731/ 394
نمايش فراداده

954 . امام على عليه‏السلام : خداوند متعال را براى دوستانش شرابى است كه هرگاه بنوشند، مست شوند و چون مست شوند ، به طرب در آيند و چون به طرب در آيند ، شيرين گردند و چون شيرين گردند ، ذوب شوند و چون ذوب شوند ، خالص شوند و چون خالص شوند ، بجويند و چون بجويند ، بيابند و چون بيابند ، برسند و چون برسند ، بپيوندند و چون بپيوندند ، ميانشان و ميان محبوبشان تفاوتى بر جاى نمانَد .

955 . امام سجّاد عليه‏السلام ـ در دعايش در ستايش خداى عز و جلـ : خلق را با قدرت خود ، بى هيچ سابقه‏اى بيافريد و آنان را بر طبق مشيّت خود ، صورت داد . سپس آنان را در راه اراده‏اش پيش برد و در راه دوستى‏اش برانگيخت .

2 / 2

شناخت خدا

956 . رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ـ در دعاى جوشن كبير ـ : اى آن كه نهايت خواسته خواستاران است ! اى آن كه منتهاى همّت عارفان است! و اى آن كه منتهاى جستن جويندگان است !

957 . امام على عليه‏السلام ـ در وصف ملائكه ـ : آن‏گاه خداوند سبحان ، براى جاى دادن در آسمان‏هايش و آباد كردن بخش برين ملكوتش ، آفريدگانى نوپديد از ملائكه‏اش بيافريد . . . اشتغال به عبادتش ، آنان را از هر چيز ديگر بازداشته است و حقايق ايمان ، آنان را به معرفت پروردگارشان پيوند داده است و يقين به او ، آنان را از ديگران بريده و شيفته او ساخته است و خواسته‏هايشان از آنچه نزد اوست ، به آنچه نزد ديگرى است ،

درنمى‏گذرد . آنان ، شيرينى معرفتش را چشيده و از جام لبريز محبّتش نوشيده‏اند .