1306 . امام على عليهالسلام ـ در ديوان منسوب به ايشان ـ :
* فريفته مشو ، كه دوستدار را نشانههايى است
* و از نجواى محبوب ، نزدش نامههايى .
* از جمله آن دلايل ، خُرّمى اوست ، به هر آن بلايى كه دچارش مىشود
* و شادمانى اوست ، به هر آنچه محبوب مىكند .
* لذا منع از سوى محبوب ، خود ، بخششى نيك است
* و فقر ، گراميداشت و لطفى بىدرنگ .
* نشانه ديگرِ آن دوستدار ، اينكه هر چه بر سرش فرود مىآيد
* خود را نگاه مىدارد و ساده زندگى مىنمايد .
* نشانه ديگر ، آن كه او را جامه به كمر بسته
* بر كناره آب و آماده هر كار مىبينى.
* نشانه ديگر ، بىرغبتى اوست
* به آنچه از سراى ذلّت و نعمتِ گذرا مىبينى .
* نشانه ديگر ، آن است كه عزمش
* بر فرمانبرى محبوبْ استوار است؛ گرچه سرزنشگر ، پافشارى كند .
* نشانه ديگر ، آن است كه بر اثر شوقش
* همچون بيمارى به چشم مىآيد كه قلبش [از شدّت تشنگى ]مىسوزد .
* نشانه ديگر ، آن است كه به سبب اُنس با محبوب
* از هر چيزى كه او را از محبوب بازدارد ، مىرمد .
* نشانه ديگر ، آن است كه در ميان مردم ، مىخندد
* امّا قلبش چون عزيزْ از دست دادگان ، غمگين است .
* نشانه ديگر ، اندوه و مويه اوست در پناهِ
* تاريكىهاى شب ، كه هيچ چيزْ او را از آن ، باز نمىدارد .
* نشانه ديگر ، آن است كه شيفته برآوردنِ
* درخواست كسى است كه از آن بهرهمند مىشود .
* نشانه ديگر ، آن است كه چون عاقلى
* او را در كار زشتى ببيند ، گريانش مىيابى .
* نشانه ديگر ، آن است كه او را پويا
* در راه جهاد و هر كار با فضيلتى مىبينى.
* نشانه ديگر ، آن است كه او را مىبينى
* كه همه كارها را به فرمانرواى عادلى سپرده است .