محبّت ، عبارت است از احساس ميل نسبت به چيزى كه براى انسان ، لذّت بخش است . براى تفهيم اين معنا در لغت عرب ، نامهاى بسيارى وضع شده است كه در هر يك ، نكته خاصّى مورد توجّه است .
ابن قيّم درباره راز كثرت نامهاى «محبّت» مىگويد :
از آن جا كه فهماين مسمّا شديدتر و به دلهايشان پيوسته بود،نامهايش نيز نزدشان فراوانتر بود . اين عادت عرب است كه آنچه دريافتش شديدتر ، يا اهمّيتش نزدشان بيشتر است ، از سرِ بزرگداشت و يا اهتمامِ به آن و يا محبّت بدان ، نامهاى بيشترى بر آن مىگذارند . مثال مورد نخست ، اَسَد و سيف و مثال مورد دوم ، داهيه و مثال مورد سوم ، خَمر است كه براى اين معانى ، نامهاى فراوانى گذاشته شده است . اين دلايل و معانى سهگانه ، در محبّت گرد آمده است . لذا با نزديك به شصت نام ، 1 آن را ناميده و وصف كردهاند كه عبارتاند از : محبّه، علاقه ، هوى ، صبوه ، صبامه ، شغف ،
1- گفتنى است كه مؤلف ، بيش از پنجاه نام را ذكر نمىكند .