يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَسْئَلُوا عَنْ أَشْياءَ إِنْ تُبْدَ لَكُمْ تَسُؤْكُمْ وَ إِنْ تَسْئَلُوا عَنْها حِينَ يُنَزَّلُ الْقُرْآنُ تُبْدَ لَكُمْ عَفَا اللَّهُ عَنْها وَ اللَّهُ غَفُورٌ حَلِيمٌ (101) قَدْ سَأَلَها قَوْمٌ مِنْ قَبْلِكُمْ ثُمَّ أَصْبَحُوا بِها كافِرِينَ (102)
اى كسانى كه ايمان آوردهايد سؤال نكنيد از چيزهايى كه اگر ظاهر شود بر شما ناراحت مىشويد و اگر هنگام نزول قرآن از آنها بپرسيد معلوم مىشود بر شما و خداوند آنها را مىبخشد، و خداوند بخشنده و حليم است (101).
گروهى سؤال كردهاند پيش از شما از آنها و آن گاه صبح كردند در حالى كه به آن كافر شدند (102).
اين دو آيه ظهورى در ارتباط به ما قبل خود ندارد و مضمونشان بى نياز از اتصال به كلام ديگرى است، كه آن كلام چيزى را بيان نمايد كه خود اين دو آيه به تنهايى نتوانند آن را افاده كنند، بنا بر اين هيچ حاجتى نيست به اينكه ما خود را مانند جمعى از مفسرين به زحمت انداخته و براى بر قرار كردن پيوند ما بين آن دو و آيات قبل يا بين آنها و اول سوره يا براى اينكه آن دو را به غرضى كه در سراسر سوره است مربوط سازيم، توجيهاتى بنماييم «1»، پس چه بهتر كه از اين معنا
(1) تفسير روح المعانى ج 7 ص 35.