وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى فَادْعُوهُ بِها وَ ذَرُوا الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي أَسْمائِهِ سَيُجْزَوْنَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ (180) وَ مِمَّنْ خَلَقْنا أُمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَ بِهِ يَعْدِلُونَ (181) وَ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لا يَعْلَمُونَ (182) وَ أُمْلِي لَهُمْ إِنَّ كَيْدِي مَتِينٌ (183) أَ وَ لَمْ يَتَفَكَّرُوا ما بِصاحِبِهِمْ مِنْ جِنَّةٍ إِنْ هُوَ إِلاَّ نَذِيرٌ مُبِينٌ (184)
أَ وَ لَمْ يَنْظُرُوا فِي مَلَكُوتِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما خَلَقَ اللَّهُ مِنْ شَيْءٍ وَ أَنْ عَسى أَنْ يَكُونَ قَدِ اقْتَرَبَ أَجَلُهُمْ فَبِأَيِّ حَدِيثٍ بَعْدَهُ يُؤْمِنُونَ (185) مَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَلا هادِيَ لَهُ وَ يَذَرُهُمْ فِي طُغْيانِهِمْ يَعْمَهُونَ (186)
خدا را نامهاى نيكوتر است او را بدانها بخوانيد و كسانى را كه در نامهاى وى كجروى مىكنند واگذاريد. به زودى سزاى اعمالى را كه مىكردهاند خواهند ديد (180).
از كسانى كه آفريدهايم جماعتى هستند كه به حق هدايت مىكنند و بدان باز مىگردند (181).
و كسانى كه آيههاى ما را دروغ شمردهاند به مهارت از آنجا كه ندانند بدامشان مىآوريم (182).
و مهلتشان نيز دهم كه كيد من بسيار محكم است (183).
مگر نينديشيدهاند كه مصاحب ايشان جنون ندارد كه او جز بيمرسانى آشكار نيست (184).
چرا در ملكوت آسمانها و زمين و هر چه را خدا آفريده نمىنگرند و نمىانديشند كه شايد اجلشان نزديك شده باشد راستى پس از قرآن كدام سخن را باور مىكنند (185).
هر كه را كه خدا گمراه كند راهبرى ندارد و در طغيانشان رهاشان مىكند كه كور دل بمانند (186).