و چه بعد از مرگشان چه از طرق عامه از رسول خدا (ص) و از طرق خاصه از آن حضرت، و از امامان اهل بيت (ع) بيش از آن است كه بتوان شمرد.

چند روايت در معناى" اوابين"

و در مجمع از ابى عبد اللَّه (ع) در باره معناى" اواب" روايت كرده كه فرمود: اواب به معناى كسى است كه بسيار توبه مى‏كند، و متعبدى است كه همواره از گناه به سوى خدا باز مى‏گردد «1».

و در تفسير عياشى از ابى بصير از امام صادق (ع) آورده كه فرمود: اى ابا محمد بر شما باد به ورع و اجتهاد و اداى امانت و راستگويى و حسن معاشرت با هر كس كه با شما همنشين است و طول دادن سجده، كه اينها از سنت‏ها و روش توابين اوابين است، آن گاه ابو بصير اضافه كرد كه اوابين همان توابين‏اند «2».

مؤلف: و نيز از ابو بصير از آن حضرت روايت شده كه در تفسير آيه فرموده: توابين- عبادت‏پيشگانند «3».

و در الدر المنثور است كه ابن ابى شيبه و حناد از على بن ابى طالب (ع) روايت كرده كه گفت: وقتى كه سايه ميل كرد و ارواح به استراحت پرداختند (يعنى هنگام عصر) حوائج خود به درگاه خداى تعالى ببريد كه آن ساعت، ساعت اوابين است، آن گاه خواند" فَإِنَّهُ كانَ لِلْأَوَّابِينَ غَفُوراً" «4».

و نيز در همان كتاب آمده كه ابن حريز از على بن الحسين (رضى اللَّه عنه) روايت كرده كه به مردى از اهل شام فرمود: آيا قرآن خوانده‏اى؟ عرض كرد: بلى، فرمود: آيا در باره بنى اسرائيل نخوانده‏اى كه فرمود" وَ آتِ ذَا الْقُرْبى‏ حَقَّهُ"؟ مرد گفت: مگر شما از آنهائيد كه خدا امر كرده حقشان داده شود؟ فرمود: آرى «5».

مؤلف: اين روايت را تفسير برهان از صدوق و او به سند خود از امام (ع) و ثعلبى در تفسير خود از سدى از ابن ديلمى از آن جناب آورده‏اند «6».

و در تفسير عياشى از عبد الرحمن بن حجاج نقل كرده كه گفت: من از امام صادق (ع) در باره اين آيه پرسيدم كه مى‏فرمايد:" وَ لا تُبَذِّرْ تَبْذِيراً" در جوابم فرمود: هر كس هر خرجى در غير اطاعت خدا كند مبذر است، و هر خرجى كه در راه خدا كند در آن‏

(1) مجمع البيان، ج 6، ص 410.

(2 و 3) تفسير عياشى، ج 2، ص 286، ح 44 و 42.

(4 و 5) الدر المنثور، ج 4، ص 176.

(6) تفسير برهان، ج 2، ص 415، ح 3 و 4.