‌صفحه‌ى 125

بيابان در بين جمعيت در زمين فرو رفتند، به طورى كه بقيه اسرائيليان كه در اطرافشان بودند از صداى آنان فرار كردند، چون با خود گفتند: ممكن است ما را هم فرو ببرد، آن گاه آتشى از ناحيه رب بيرون آمد، و آن دويست و پنجاه مرد را كه بخور آورده بودند بسوزانيد، اين بود آن مقدار از داستان تورات كه مورد حاجت ما بود.

و در مجمع البيان در ذيل آيه" إِنَّ قارُونَ كانَ مِنْ قَوْمِ مُوسى‏" گفته است: كه وى پسر خاله موسى (ع) بود،- نقل از عطاء از ابن عباس، و از روايت امام صادق (ع) «1».

و در تفسير قمى در ذيل جمله" ما إِنَّ مَفاتِحَهُ لَتَنُوأُ ..." گفته: كليد گنجينه‏هايش را جمعى نيرومند نمى‏توانستند حمل و نقل كنند «2».

و در معانى الاخبار به سند خود از موسى بن اسماعيل بن موسى بن جعفر (ع) از پدرش از جدش از آباى گرامش از على (ع) روايت كرده كه در ذيل جمله" وَ لا تَنْسَ نَصِيبَكَ مِنَ الدُّنْيا" فرمود: سلامتى و نيرومندى و فراغت و جوانيت و نشاطت را فراموش مكن، و با اين سرمايه‏هاى گرانبها آخرت خود را تامين نما «3».

و نيز در تفسير قمى در ذيل جمله" فَخَرَجَ عَلى‏ قَوْمِهِ فِي زِينَتِهِ" گفته: قارون با جامه‏هاى رنگين، و دامن بلند از خانه بيرون مى‏آمد، و دامن خود را به زمين مى‏كشيد «4».

چند روايت در باره تواضع و بيان اينكه بسا مى‏شود كه بند كفش كسى موجب عجب و استعلاى او مى‏شود

و در مجمع البيان مى‏گويد: زاذان از امير المؤمنين (ع) روايت كرده كه در دوران خلافتش در بازارها قدم مى‏زد و گم شدگان را به مقصد مى‏رساند، و ضعيفان را كمك مى‏كرد، و به فروشندگان و بقالان مى‏گذشت، و قرآن را پيش رويش باز مى‏كرد، و مى‏خواند:" تِلْكَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُها لِلَّذِينَ لا يُرِيدُونَ عُلُوًّا فِي الْأَرْضِ وَ لا فَساداً" و مى‏فرمود: اين آيه در باره اهل عدالت و تواضع از واليان امور، و در باره قدرتمندان از ساير مردم نازل شده «5».

و نيز در مجمع البيان آمده كه سلام اعرج از امير المؤمنين (ع) روايت كرده كه فرمود: بند كفش كسى باعث عجب او مى‏شود، و به همين جهت مشمول اين آيه مى‏شود،

(1) مجمع البيان، ج 7، ص 266.

(2) تفسير قمى، ج 2، ص 144.

(3) معانى الاخبار، ص 325.

(4) تفسير قمى، ج 2، ص 144.

(5) مجمع البيان، ج 7، ص 269.