صفحه‌ى 246
اعراف كه فرموده:" قُلْ إِنَّما حَرَّمَ رَبِّيَ الْفَواحِشَ ما ظَهَرَ مِنْها وَ ما بَطَنَ وَ الْإِثْمَ وَ الْبَغْيَ" «1» حرام است و با در نظر داشتن اين كه سوره اعراف از سورههاى قديمى قرآن است كه در مكه نازل شده محال است كه رسول خدا (ص) به ابى بكر اشاره كرده باشد كه با مشركين قمار و شرطبندى كند.
و به فرض هم كه حرمت قمار در اواخر عمر رسول خدا (ص) نازل شده باشد، اشكال ديگرى كه بر اين روايات وارد است، اين كلام رسول خدا (ص) است كه به ابى بكر فرموده باشد: اين حرام است، ببر و صدقه بده، چون اين حرف را با هيچ يك از موازين فقهى نمىشود تصحيح كرد، مگر چيزى كه مال مردم و حرام است مىشود صدقه داد؟ آن گاه براى رفع اين اشكال دست و پاى زيادى زدهاند، ولى هر چه بيشتر دست و پا كردهاند اشكال بزرگتر شده است، اشكال ديگرى كه به روايت وارد است اين است كه: فارسيان را بتپرست دانست در حالى كه فارسيان هر چند مشرك بودند اما بت براى خود درست نكرده بودند.
و در تفسير قمى در ذيل آيه" يَعْلَمُونَ ظاهِراً مِنَ الْحَياةِ الدُّنْيا وَ هُمْ عَنِ الْآخِرَةِ هُمْ غافِلُونَ" گفته: يعنى دنياى حاضر را مىبينند، و در باره آخرت، خود را به غفلت مىزنند «2».
و در خصال آمده كه از امام صادق از معناى آيه" أَ وَ لَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ" پرسيدند، فرمود: يعنى آيا در قرآن نظر نمىكنند «3».
و در تفسير قمى در ذيل جمله:" وَ يَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ يَوْمَئِذٍ يَتَفَرَّقُونَ" گفته: يعنى به سوى جهنم و بهشت «4».
(1) بگو جز اين نيست كه پروردگارم همه فاحشهها را چه ظاهرى باشد و چه پنهانى، و نيز اثم و ستم را حرام كرده است. سوره اعراف، آيه 33. (2) تفسير قمى، ج 2، ص 153. (3) خصال، ج 2، ص 455، حديث 102 (ط علميه اسلاميه). (4) تفسير قمى، ج 2، ص 153.