ترجمه تفسیر المیزان

سید محمدحسین طباطبایی؛ ترجمه: سید محمدباقر موسوی همدانی

جلد 16 -صفحه : 593/ 54
نمايش فراداده

‌صفحه‌ى 54

كارهاى مستوجب آتش باشد، كه به طور مجاز و از باب اطلاق مسبب و اراده سبب، آتش ناميده شده.

مراد از اينكه فرمود: فرعونيان را پيشوايانى كه به سوى آتش مى‏خوانند قرار داديم ...

و معناى پيشوا كردن آنان براى دعوت به آتش اين است كه: ايشان را پيشقدم در كفر و گناه كرد، در نتيجه ديگران به ايشان اقتداء كرده، و به آنان پيوستند، و اگر بپرسى كه چرا خداوند ايشان را پيشواى كفر كرد؟ و آيا اين كار به عدالت خدا برخوردى ندارد؟ در پاسخ مى‏گوييم: وقتى برخورد دارد كه اين اضلال خدا ابتدايى باشد، يعنى خود آنان قبلا كارى نكرده باشند كه مستوجب اين اضلال باشند، و اما اگر اين اضلال به عنوان مجازات كفر و جحودى باشد كه آنان قبل از ديگران مرتكب شدند، به عدالت خدا برخورد ندارد.

بعضى از مفسرين گفته‏اند:" مراد از پيشوا كردن آنان براى دعوت به آتش صرف نامگذارى است، مانند نامگذارى در آيه" وَ جَعَلُوا الْمَلائِكَةَ الَّذِينَ هُمْ عِبادُ الرَّحْمنِ إِناثاً" «1».

و اين تفسير صحيح نيست، براى اينكه با معناى آيه بعد- به طورى كه خواهيد ديد- نمى‏سازد، چون مى‏فرمايد: در آخرت لعنت ديگران نيز به ايشان مى‏رسد. پس معلوم مى‏شود كه صرف نامگذارى نيست، بلكه آنان واقعا پيشواى ضلالت بوده‏اند، علاوه بر اين در آن آيه ديگر هم كه مفسر نامبرده بدان استشهاد كرد، مسلم نيست كه كلمه" جعل" به معناى نامگذارى باشد. و اينكه فرمود:" وَ يَوْمَ الْقِيامَةِ لا يُنْصَرُونَ"، معنايش اين است كه: شفاعت هيچ ناصرى به ايشان نخواهد رسيد.

" وَ أَتْبَعْناهُمْ فِي هذِهِ الدُّنْيا لَعْنَةً وَ يَوْمَ الْقِيامَةِ هُمْ مِنَ الْمَقْبُوحِينَ" اين آيه شريفه بيان مى‏كند لازمه آن وصفى را كه در آيه قبلى براى فرعونيان ذكر كرده بود، مى‏فرمايد: چون پيشوايان بودند، و ديگران در كفر و گناهان پيرو ايشان بودند لذا همواره در ضلالت و كفر و گناه از ايشان الهام مى‏گرفتند، و پيروى آنان مى‏كردند، و بهمين جهت همانند وزر و گناه پيروان نيز به گردن ايشان است، پس ما دام كه كفر و گناه بعد از آنان ادامه يابد، لعن خدا به ايشان نيز ادامه مى‏يابد.

پس در حقيقت آيه شريفه در معناى آيه" وَ لَيَحْمِلُنَّ أَثْقالَهُمْ وَ أَثْقالًا مَعَ أَثْقالِهِمْ" «2»، و آيه" وَ نَكْتُبُ ما قَدَّمُوا وَ آثارَهُمْ" «3» است، و اگر در آيه مورد بحث كلمه" لعن" را نكره آورده براى اين است كه دلالت كند بر اهميت و استمرار آن.

(1) ملائكه را كه بندگان رحمانند اناث خواندند. سوره زخرف، آيه 19.

(2) هر آينه به دوش خواهند كشيد وزر و بار گناه خود و گناه ديگران را. سوره عنكبوت، آيه 13.

(3) مى‏نويسيم آنچه از پيش فرستاده‏اند و آنچه از دنبال آنان مى‏رسد. سوره يس، آيه 12.