صفحه‌ى 553
كه تنها جلوگير آدمى از نافرمانى خدا، و تنها وادارندهاش به اطاعت او، ايمان به آخرت است، نه ايمان به خدا و رسول جداى از ايمان به آخرت، هم چنان كه خود خداى سبحان در جاى ديگر فرموده:" إِنَّ الَّذِينَ يَضِلُّونَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ لَهُمْ عَذابٌ شَدِيدٌ بِما نَسُوا يَوْمَ الْحِسابِ" «1».
" وَ رَبُّكَ عَلى كُلِّ شَيْءٍ حَفِيظٌ"- يعنى خدا در باره هر چيزى علمى دارد كه معلومش به خاطر فراموشى و يا سهو و يا غير ذلك از دستش نمىرود، و فوت نمىشود، و اين تحذير و تهديدى است از كفران و معصيت، و انذارى است براى اهل كفر و معصيت.
در كتاب كمال الدين به سند خود از هشام بن سالم، از امام صادق (ع) روايت كرده، كه در ضمن حديثى كه راجع به داستان داوود (ع) است، فرموده:
داوود روزى از خانه بيرون شد تا زبور بخواند، و آن جناب هر وقت زبور مىخواند هيچ كوهى و سنگى و مرغى نمىماند، مگر آنكه او را پاسخ مىگفت، و گفته او را دو باره تكرار مىكرد «2».
و در تفسير قمى در ذيل آيه شريفه" أَنِ اعْمَلْ سابِغاتٍ" روايت كرده كه امام فرموده معنايش اين است كه به داوود گفتيم: زره بافى كن." وَ قَدِّرْ فِي السَّرْدِ" فرموده: يعنى ميخها (سيمها) ى آن را به يك اندازه ببر (تا وقتى حلقهاش مىكنى حلقهها هم قد باشند)،" وَ لِسُلَيْمانَ الرِّيحَ غُدُوُّها شَهْرٌ وَ رَواحُها شَهْرٌ" فرمود: باد، تخت سليمان را حمل مىكرد، و آن را صبح تا مسافت يك ماه راه مىبرد، و عصر نيز تا مسافت يك ماه «3».
و در كافى به سند خود از داوود بن حصين، و نيز از ابان بن عثمان، از فضل ابى العباس روايت كرده كه گفت: به ابى جعفر عرض كردم: منظور از تمثال در آيه" يَعْمَلُونَ لَهُ ما يَشاءُ مِنْ مَحارِيبَ وَ تَماثِيلَ وَ جِفانٍ كَالْجَوابِ" چيست؟ آيا مجسمه زنان و مردان است؟
فرمود: نه، منظور تماثيل مردان و زنان نيست، بلكه تمثال درخت و امثال آن است «4».
و در همان كتاب از بعضى از علماى شيعه آمده كه او بدون ذكر سند از هشام بن
(1) كسانى كه مردم را از راه خدا گمراه مىسازند، عذاب شديدى دارند، به خاطر اينكه روز حساب را فراموش كردند. سوره ص، آيه 26. (2) كمال الدين، ج 2، ص 524، ح 6. (3) تفسير قمى، ج 2، ص 199. (4) فروع كافى، ج 6، ص 476، ح 3.