صفحه‌ى 593
ابراهيمم، ايها الناس هر كس با من در باره موسى محاجه كند، من خود اولاى به موسى هستم ايها الناس هر كس با من در خصوص عيسى محاجه كند و آن جناب را به رخ من بكشد، من خود از هر كس ديگر نزديكتر به عيسى هستم، ايها الناس هر كس با من در خصوص محمد (ص) محاجه كند من خود از هر كس ديگر به محمد (ص) نزديكتر و اولايم، ايها الناس هر كس با من در خصوص كتاب خدا محاجه كند، من از هر كس ديگر به كتاب خدا نزديكترم، آن گاه به مقام ابراهيم مىآيد، و در آنجا دو ركعت نماز مىخواند، و با سوگند به خدا حق خود را بيان مىكند.
امام ابى جعفر (ع) سپس فرمود: اوست به خدا سوگند مضطر در آيه شريفه:
" أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ وَ يَجْعَلُكُمْ خُلَفاءَ الْأَرْضِ".
و اولين كسى كه با او بيعت كند، جبرئيل، و سپس سيصد و سيزده نفرند، و اين عده هر كدام بتوانند، راه افتاده، خود را به وى برسانند، كه مىرسانند، و هر يك به اين صورت به وى نرسند، در رختخوابشان ناپديد مىشوند، و منظور امير المؤمنين (ع) از عبارت" هم المفقودون عن فرشهم- ايشان از رختخواب مفقود مىشوند" همين است، و نيز منظور از آيه" فَاسْتَبِقُوا الْخَيْراتِ أَيْنَ ما تَكُونُوا يَأْتِ بِكُمُ اللَّهُ جَمِيعاً- پس در عمل به خيرات سبقت جوييد، كه هر جا باشيد خدا همگىتان را مىآورد" همين است و فرمود: منظور از خيرات، ولايت (و محبت اهل بيت (ع) است). هم چنان كه در جايى ديگر فرمود:" وَ لَئِنْ أَخَّرْنا عَنْهُمُ الْعَذابَ إِلى أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ- اگر عذاب را از ايشان تاخير اندازيم، تا امت معدودة ..."، منظور از امت معدوده اصحاب قائم (ع) است كه در عرض يك ساعت همه يك جا جمع مىشوند.
وقتى قائم (ع) به سر زمين" بيداء" برسد، لشكر سفيان در برابرش صف آرايى مىكند، پس خداى عز و جل زمين را دستور مىدهد، تا پاهاى ايشان را در خود فرو ببرد، و بگيرد، و در باره همين مورد است، كه خداى عز و جل مىفرمايد:" وَ لَوْ تَرى إِذْ فَزِعُوا فَلا فَوْتَ وَ أُخِذُوا مِنْ مَكانٍ قَرِيبٍ وَ قالُوا آمَنَّا بِهِ" يعنى مىگويند: اينك ما به قائم آل محمد (ع) ايمان آوردهايم،" وَ أَنَّى لَهُمُ التَّناوُشُ مِنْ مَكانٍ بَعِيدٍ ... وَ حِيلَ بَيْنَهُمْ وَ بَيْنَ ما يَشْتَهُونَ" يعنى بين آنان و عذاب نشدن، حائل ايجاد مىشود،" كَما فُعِلَ بِأَشْياعِهِمْ" يعنى آنهايى كه قبل از ايشان مكذبين بودند، و هلاك شدند" مِنْ قَبْلُ إِنَّهُمْ كانُوا فِي شَكٍّ مُرِيبٍ" «1».
و الحمد للَّه رب العالمين
(1) تفسير قمى، ج 2، ص 205- 204.