و در كتاب توحيد به سندى كه به محمد بن عماره دارد از وى نقل كرده كه گفت: از امام صادق جعفر بن محمد (ع) پرسيدم:
يا بن رسول اللَّه! مرا خبر ده بدانم آيا خدا هم راضى و خشمگين مىشود؟
فرمود: بله، ليكن نه آن طور كه مخلوقين مىشوند، بلكه غضب خدا عقاب او و رضايتش ثواب او است «1».
و در مجمع البيان در ذيل جمله" وَ لَتَعْرِفَنَّهُمْ فِي لَحْنِ الْقَوْلِ ..." از ابى سعيد خدرى روايت كرده كه گفته است:" لَحْنِ الْقَوْلِ" عبارت است از عداوتى كه با على بن ابى طالب داشتند. مىگويد: ما در زمان رسول خدا (ص) براى شناختن مؤمنين واقعى و منافقين اين محك را در دست داشتيم كه هر كس على را دوست مىداشت او را مؤمن مىدانستيم و هر كس دشمنش مىداشت مىفهميديم كه منافق است «2».
صاحب مجمع البيان سپس مىگويد:
نظير اين سخن از جابر بن عبد اللَّه انصارى نيز روايت شده. و باز مىگويد: از عبادة بن صامت روايت شده كه گفت: رسم ما اين بود كه فرزندان خود را با محبت به على بن ابى طالب مىآزموديم، اگر يكى از بچهها او را دوست نمىداشت، مىفهميديم رشد فكرى ندارد و واقع بين نيست «3».
و در الدر المنثور است كه ابن مردويه از ابن مسعود روايت كرده كه گفت:
ما منافقين را در عهد رسول خدا (ص) جز با محك دشمنى با على بن ابى طالب نمىشناختيم «4».
و در امالى طوسى به سندى كه به على بن ابى طالب دارد از آن جناب روايت كرده كه: من چهار كلمه گفتهام كه خداى تعالى هم در كتابش گفته مرا تصديق فرموده: يكى اينكه من گفتهام:" المرء مخبوء تحت لسانه فاذا تكلم ظهر- شخصيت انسان در زير زبانش پنهان است، و همين كه سخن بگويد ظاهر مىشود" خداى تعالى هم در كلامش فرموده:
" وَ لَتَعْرِفَنَّهُمْ فِي لَحْنِ الْقَوْلِ" «5».
(1) نور الثقلين، ج 5، ص 44 به نقل از توحيد. (2 و 3) مجمع البيان، ج 9، ص 106. (4) الدر المنثور، ج 6، ص 66. (5) نور الثقلين، ج 5، ص 44 به نقل از امالى شيخ طوسى.