مگر ما از آفريدن بار نخست عالم خسته شديم؟ نه همه اين حرفها را مىدانند ولى نسبت به خلقت جديد در قيامت شك دارند (15).
با اينكه ما انسان را آفريديم و مىدانيم چه چيزهايى را دلش وسوسه مىكند و ما از رگ گردن به او نزديكتريم (16).
(كافى است به ياد آرى اين معنا را كه) دو مامور ما در طرف راست و چپ او نشسته اعمال او را مىگيرند (17).
هيچ سخنى در فضاى دهان نمىآورد مگر آنكه در همانجا مراقبى آماده است (18).
و سكرات مرگ كه قضاء حتمى خدا است مىآيد و به انسان گفته مىشود اين همان بود كه براى فرار از آن حيله مىكردى (19).
و چون در صور دميده مىشود به او مىگويند اين است آن روزى كه بدان تهديد مىشدى (20).
و هر فرد كه به عرصه قيامت مىآيد يك نفر از پشت سر او را مىراند و يك نفر هم گواه با او است (21).
به او گفته مىشود اين وضع كه مىبينى در دنيا هم بود اما تو از آن در پردهاى از غفلت بودى ما امروز پردهات را كنار زديم اينك ديدگانت امروز تيزبين شده است (22).
فرشته موكل بر او مىگويد اينك نامه عمل او نزد من حاضر است (23).
(به آن دو خطاب مىرسد) به دوزخ اندازيد هر كافر معاند را (24).
و هر مناع خير و متجاوز و هر كس كه مردم را در راه هدايت متحير مىكرد (25).
همانى كه با خدا، خدايى ديگر گرفته پس داخل عذاب شديد بيفكنيدش (26).
قرين او (شيطان) مىگويد پروردگارا من او را به طغيان وا نداشتم و ليكن او خودش در ضلالتى بعيد بود (27).
(خطاب مىرسد) نزد من مخاصمه مكنيد كه من قبلا همه شما را هشدار داده بودم (28).
نزد من هيچ سخنى تبديل نمىپذيرند و من نسبت به بندگان، ستمكار نيستم (و اين عذاب مولود عمل خود آنان است) (29).
روزى كه به دوزخ مىگوييم آيا پر شدى و مىگويد آيا باز هم هست (30).