و طايفهاى از ايشان گفتند: نه رسول خدا (ص) چيزى نگفت. طايفهاى هم كلام آن جناب را تكذيب نموده و آن را افتراء بر خدا خواندند و خدا تكذيبشان را در جمله" أَمْ يَقُولُونَ افْتَرى عَلَى اللَّهِ كَذِباً" حكايت كرده، و سپس فرموده:
" فَإِنْ يَشَإِ اللَّهُ يَخْتِمْ عَلى قَلْبِكَ" يعنى: بگو اگر من بر خدا افتراء ببندم خدا مهر بر دلم مىزند،" وَ يَمْحُ اللَّهُ الْباطِلَ" يعنى خدا باطل را هر چه هم صورت حق به جانبى داشته باشد باطل نشان مىدهد، و حق را با كلماتش احقاق و اثبات مىكند. و منظور از" كلماته" ائمه و قائم آل محمد (ع) هستند،" إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ" «1».
مؤلف: داستان انصار را سيوطى هم در الدر المنثور از طبرانى و ابن مردويه از طريق سعيد بن جبير آورده، و آن را روايتى ضعيف خوانده است «2».
(1) تفسير قمى، ج 2، ص 275. (2) الدر المنثور، ج 6، ص 7.