و در كافى به سند خود از سفيان بن سمط روايت كرده كه گفت:
امام صادق (ع) فرمود:
خداى تعالى وقتى خير بندهاى را بخواهد، هر گاه گناهى مرتكب شود، به دنبالش به يك گرفتارى مبتلايش مىكند، و به اين وسيله استغفار را به يادش مىاندازد، و وقتى شر بندهاى را بخواهد، هر گاه گناهى مرتكب شود دنبالش نعمتى به او مىدهد تا استغفار را از يادش ببرد، و در نتيجه گنهكارى را ادامه بدهد، اين همان است كه خداى عز و جل در بارهاش مىفرمايد:
" سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لا يَعْلَمُونَ" و منظور اين است كه به وسيله نعمت خود و گناه او وى را استدراج مىكند «1».
در سابق يعنى در تفسير آيه" سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لا يَعْلَمُونَ" «2»، هم پارهاى از روايات استدراج را آورديم.
و در تفسير قمى در ذيل آيه شريفه" إِذْ نادى وَ هُوَ مَكْظُومٌ" در روايت ابى الجارود از امام باقر (ع) روايت كرده كه مىفرمود:
مكظوم به معناى مغموم است «3».
و نيز در همان كتاب در ذيل آيه" لَوْ لا أَنْ تَدارَكَهُ نِعْمَةٌ مِنْ رَبِّهِ" فرمود:
منظور از نعمت، رحمت است «4».
و در معناى كلمه" عراء" فرموده جايى است كه سقف نداشته باشد «5».
و در الدر المنثور است كه بخارى از ابن عباس روايت كرده كه گفت:
رسول خدا (ص) در تفسير آيه" وَ إِنْ يَكادُ الَّذِينَ كَفَرُوا" فرمود:
مساله چشم زخم حق است «6».
و در همان كتاب است كه ابو نعيم در كتاب" الحليه" از جابر روايت كرده كه گفت:
رسول خدا (ص) فرمود چشم زخم، مرد سالم را در قبر و شتر سالم را در ديگ قرار مىدهد «7».
در اين ميان رواياتى هست كه آيات سابق را با مساله ولايت تطبيق مىكند، كه البته جنبه جرى و تطبيق مصداق بر كلى دارد، نه اينكه تفسير آن آيات باشد، و به همين جهت از ايراد آن خوددارى كرديم.
(1) اصول كافى، ج 2، ص 327، ح 1. (2) سوره اعراف، آيه 182. (3 و 4 و 5) تفسير قمى، ج 2، ص 383. (6 و 7) الدر المنثور، ج 6، ص 258.