سير و سياحت با انگيزه صحيح و عقلايي، در قرآن كريم مورد تأييد و تشويق قرار گرفته و از مؤمنان خواسته شده، با مسافرت نمودن به گوشه و كنار جهان، در سرنوشت ملّت هاي گذشته بيانديشند و عبرت گيرند; «أولم يسيروا في الأرض فينظروا كيف كان عاقبة الذين من قبلهم ...»1 امام صادق ـعـ فرمود: در حكمت آل داود آمده است: انسان عاقل را سزد كه جز با سه هدف به مسافرت نرود:
1ـ توشهاي براي فرداي قيامت برگيرد
2ـ مخارج زندگي را تأمين و ترميم نمايد
3ـ از راه حلال لذّت ببرد.2 گاهي نيز هدف از مسافرت رفع خستگي و افسردگي است. انسانهاي خسته از رنج كار و تلاش، با سفر به مناطق مختلف و استفاده از مناظر زيباي طبيعت، خستگي را از تن بدر كرده، براي كار و كوشش بيشتر، آمادگي پيدا ميكنند. پيامبر ـصـ فرمود: مسافرت كنيد تا سالم شويد.3 گاهي هم سفر با انگيزه ستيز با دشمن و يا حضور يافتن در ديار دوست شكل ميگيرد كه سفر به قصد جهاد و حج پاداش بهشت برين دارد. امير مؤمنان علي عـ در اين زمينه فرموده است:
«براي مجاهدان راه خدا [كه به خاطر دفاع از حيثيت و شرف خويش پا به ميدان جهاد مينهند]، و براي آن كس كه براي انجام حج از خانه بيرون ميرود و در بين راه مرگ گريبانش را ميگيرد و ... بهشت را ضمانت ميكنم.»4