مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 1077

گفت موسى لطف بنموديم وجود آن خداوندى كه نبود راستين آن خداوندى كه دزديده بود آن خداوندى كه دادندت عوام ده خداوندى عاريت به حق ده خداوندى عاريت به حق
خود خداونديت را روزى نبود مر ورا نه دست دان نه آستين بى دل و بى جان و بى ديده بود باز بستانند از تو هم چو وام تا خداونديت بخشد متفق تا خداونديت بخشد متفق