مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 1194

چون ز گريه فارغ آمد گفت رو آن نمي بينى كه هر سو صد بلا اى بسا صياد بي رحمت مدام چند تيرانداز بهر بالها چون ندارم زور و ضبط خويشتن آن به آيد كه شوم زشت و كريه اين سلاح عجب من شد اى فتى اين سلاح عجب من شد اى فتى
كه تو رنگ و بوى را هستى گرو سوى من آيد پى اين بالها بهر اين پرها نهد هر سوم دام تير سوى من كشد اندر هوا زين قضا و زين بلا و زين فتن تا بوم آمن درين كهسار و تيه عجب آرد معجبان را صد بلا عجب آرد معجبان را صد بلا