مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 135

اى حيات عاشقان در مردگى من دلش جسته به صد ناز و دلال گفتم آخر غرق تست اين عقل و جان من ندانم آنچ انديشيده اى اى گرانجان خوار ديدستى ورا هركه او ارزان خرد ارزان دهد غرق عشقي ام كه غرقست اندرين مجملش گفتم نكردم زان بيان من چو لب گويم لب دريا بود من ز شيرينى نشستم رو ترش تا كه شيرينى ما از دو جهان تا كه در هر گوش نايد اين سخن تا كه در هر گوش نايد اين سخن
دل نيابى جز كه در دل بردگى او بهانه كرده با من از ملال گفت رو رو بر من اين افسون مخوان اى دو ديده دوست را چون ديده اى زانك بس ارزان خريدستى ورا گوهرى طفلى به قرصى نان دهد عشقهاى اولين و آخرين ورنه هم افهام سوزد هم زبان من چو لا گويم مراد الا بود من ز بسيارى گفتارم خمش در حجاب رو ترش باشد نهان يك همى گويم ز صد سر لدن يك همى گويم ز صد سر لدن