مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 1617

دفتر ششم از كتاب مثنوى

منادى كردن سيد ملك ترمد كى هر كى در سه يا چهار روز به سمرقند رود به فلان مهم خلعت و اسپ و غلام و كنيزك و چندين زر دهم و شنيدن دلقك خبر اين منادى در ده و آمدن به اولاقى نزد شاه كى من بارى نتوانم رفتن

شه نگيرد آنك مي رنجاندش گفت صاحب پيش شه جاگير شد گفت دلقك را سوى زندان بريد مي زنيدش چون دهل اشكم تهى تر و خشك و پر و تى باشد دهل تا بگويد سر خود از اضطرار چون طمانينست صدق و با فروغ كذب چون خس باشد و دل چون دهان تا درو باشد زبانى مي زند خاصه كه در چشم افتد خس ز باد ما پس اين خس را زنيم اكنون لگد گفت دلقك اى ملك آهسته باش تا بدين حد چيست تعجيل نقم آن ادب كه باشد از بهر خدا وآنچ باشد طبع و خشم و عارضى ترسد ار آيد رضا خشمش رود شهوت كاذب شتابد در طعام اشتها صادق بود تاخير به تو پى دفع بلايم مي زنى تا از آن رخنه برون نايد بلا تا از آن رخنه برون نايد بلا
از چه گيرد آنك مي خنداندش كاشف اين مكر و اين تزوير شد چاپلوس و زرق او را كم خريد تا دهل وار او دهدمان آگهى بانگ او آگه كند ما را ز كل آنچنان كه گيرد اين دلها قرار دل نيارامد به گفتار دروغ خس نگردد در دهان هرگز نهان تا به دانش از دهان بيرون كند چشم افتد در نم و بند و گشاد تا دهان و چشم ازين خس وا رهد روى حلم و مغفرت را كم خراش من نمي پرم به دست تو درم اندر آن مستعجلى نبود روا مي شتابد تا نگردد مرتضى انتقام و ذوق آن فايت شود خوف فوت ذوق هست آن خود سقام تا گواريده شود آن بي گره تا ببينى رخنه را بندش كنى غير آن رخنه بسى دارد قضا غير آن رخنه بسى دارد قضا