سعادتآفرين، رهنمودى است ضلالتزدا و...!
مهمترين نكتهاى كه اين كلام رسا و گوياى پيامبر صلي الله عليه و آله مىنمايانَد و هيچ ترديدى را برنمىتابد، مرجعيّت بخشيدن به اهل بيت قدس سرهما و وجوب پيروى از آنان در اقوال، افعال و ... است.
بر اين حقيقت والا، بسيارى از عالمان، تصريح كردهاند، از جمله متكلّم بزرگ اهل سنّت، سعد الدين مسعود بن عمر تفتازانى:
پيامبر صلي الله عليه و آله آنان را در اينكه چنگ زدن به آنها رهايىبخشِ از گمراهى است، با كتاب خدا همراه كرده است و معناى چنگ زدن به كتاب، جز دانشاندوزى و رهجويى نيست. پس درباره عترت نيز چنين است. 1 نكته ديگر، آن كه بزرگترين رسالت و مسئوليّت پيامبر خدا، هدايتگرى و تلاش در جهت ضلالتزدايى است. از سوى ديگر، روشنترين و بديهىترين واجب براى مسلمانان، تمسّك به هر آن چيزى است كه هدايت مىآفريند و ضلالت مىزدايد. بدين سان، پيامبر خدا با جمله: «تا به آن دو چنگ زدهايد، هرگز گمراه نشويد»، اين واجبِ مؤمنان را پيش ديد آنها نهاده است. آيا كسى مىتواند در وجوب پيروى از «عترت» كه هدايتآفرين و گمراهىزداست، ترديد كند؟!
نكته سوم، آن كه تمسّك به اين دو «گرانبها»، براى رسيدن به مقصد والا و مقصود اعلى و دستيابى به هدايت، بسنده است و در وراى آن، جز ضلالت نخواهد بود: «فمَاذَا بَعْدَ الْحَقِّ إِلاَّ الضَّلاَلُ؛ 2 و پس از حق، چه چيزى است، جز گمراهى؟».
چهارم، آن كه حديث ثقلين، بدون هيچ ترديدى، «عصمت» عترت را رقم زده است. يكى بدان جهت كه پيامبر خدا، بدون هيچ قيد و شرطى، تمسّك بدانها را لازم شمرده است. در اين صورت، آيا مىتوان تصوّر كرد كه او امّت را به كسانى كه خود
1 - شرح المقاصد: 5 / 303. ديدگاههاى عالمانى از اهل سنّت
را بنگريد در: نفحات الأزهار: 2 / 248. 2 - يونس، آيه 32.