2667.تاريخ الطبرى ـ به نقل از عمارة بن ربيعه، در بيان ويژگىهاى سپاه امام عليه السلام ـ: ايشان همراه على عليه السلام به سوى صِفّين روان شدند، حال آن كه به هم مهر و دوستى مىورزيدند؛ و در حالى بازگشتند كه به يكديگر خشم و دشمنى ابراز مىكردند. هنوز در اردوگاه خويش به صفّين بودند كه ماجراى داورى ميانشان پراكنده شد و در حالى روى در مسير نهادند كه در طول راه با هم جدال مىكردند و يكديگر را دشنام مىدادند و با تازيانه بر هم ضربه مىزدند. خوارج مىگفتند: اى دشمنان خدا! در كار خداى به سازش و داورى تن داديد. ديگران مىگفتند: شما از امام ما گسستيد و جماعتمان را پراكنديد. چون على عليه السلام به كوفه درآمد، اينان با وى در نيامدندو به حَروراء رفتند و دوازده هزار تن از ايشان در آنجا فرود آمدند و منادىشان ندا در داد: پيشواى جنگ، شَبَث بن رِبعى تميمى و پيشواى نماز، عبداللّه بن كَوّاء يَشكُرى است و پس از پيروزى، براى آگاهى بيشتر در خصوص اين فصل، به نقشه پايان كتاب مراجعه شود.