شعر، يكى از زيباترين جلوههاى انديشه زيبايىآفرين انسان است.
شعر يكى از ابزارهاى مهم جاودان سازى انديشهها، حادثهها و ارزشها، و از مهمترين عوامل نشر افكار و آموزههاست. شعر، احساسات را بر مىانگيزد، خِرَدها را مىشورانَد و گاهى قصيدهاى بلند، غزلى نغز و...، شور و هيجان و غوغايى در اجتماع انسانى مىآفريند.
شاعران، در هماره تاريخ، مهمترين فريادگران ارزشها، گسترانندگان انديشهها و جهت دهندگان احساسها بودهاند، در هر دو سوىِ پسنديده و ناپسندش...
پيشوايان الهى، هماره به شعر، بدينسان نگريستهاند و كوشيدهاند شاعران را به آرمانگرايى، تعهّدشناسى، بلندنگرى و نستوهى و استوار گامى فرا خوانند و درافتادن با زشتىها، ستمها و ناروايىها را بدانها بياموزند و آنها را در جهت گستراندن ارزشهاى انسانى و دفاع از حق و حقمدارى استوار بدارند.
سوگمندانه، در گذرگاه تاريخ، سلطهگران فضيلتستيز، از شعر، اين جلوه زيباى روح انسانى، بسى بهرههاى زشت بردند و شاعران را به مديحهسرايىهاى