دانش نامه امیر المؤمنین علیه السلام بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ

خداى من! به من دلى ده كه شوقش مرا به تو نزديك سازد، و زبانى كه راستگويى‏اش او را به سوى تو كشانَد، و توجهى كه حقّش، او را به تو نزديك كند.

خداى من! كسى كه با تو شناخته شده باشد، ناشناخته نيست، و آن كه به تو پناه بَرَد، خوار نيست، و آن كه تو به او روى آورى، آزاد است.

خداى من! كسى كه با تو راه جويد، روشن است، و آن كه به تو متوسّل شده، پناه جسته است، و من به تو پناه جسته‏ام.

خداى من! اميد من را به رحمتت ناكام مكن، و از لطفت محرومم مساز.

خداى من! مرا در بين دوستانت در جايگاه اميد به فزونى محبّتت بنشان.

خداى من! به من شيدايى ياد پياپى خود را الهام كن، و همّتم را در معنويت پيروزى نام‏هاى تو و جايگاه قدس خود قرار ده.

خداى من! سوگند به خودت، بر توست كه مرا به جايگاه اهل اطاعتت و جايگاه شايسته‏اى از خشنودى‏ات ملحق كنى؛ چرا كه من خود نمى‏توانم زيانى را برطرف كنم و يا نفعى را به سوى خود جلب كنم.

خداى من! بنده ضعيف و گناهكار و بنده عيبدار تو ام. مرا از آنانى قرار مده كه از ايشان روى گردانده‏اى و اشتباهاتشان آنها را از گذشت تو محروم ساخته است.

خداى من! مرا به كمال جدايى از غير خود عنايت كن، و ديده دل‏هاى ما را به نور نگريستن به‏سوى خودت روشنى بخش، تا ديده دل‏ها، حجاب‏هاى نور را بشكافد و به معدن عظمتت متّصل گردد، و روح‏هايمان به عزّت مقدّس تو بياويزند.

خداى من! مرا از كسانى قرار ده كه آنها را خوانده‏اى و پاسخ داده‏اند و به ايشان توجّه كرده‏اى و در برابر شكوهت بيهوش گشته‏اند، و با آنان به خفا راز گفته‏اى و آنان در آشكارا عمل كرده‏اند.

خداى من! انبوه نااميدى‏ها را بر خوش‏گمانى خودم مسلّط نمى‏كنم، و اميدم را از كرامت‏هاى زيبايت نمى‏بُرم.