قناعت و صرفه جويى شهيد رجائى ضرب المثل همه دوستان و يارانش بود. هر يك از آنان، خاطراتى شگفتانگيز از وى دارند. قبل از دستگيرى او در سال 1353، چند تن از شاگردان قديمى براى ديدنش به مدرسه رفاه رفتند. رجائى، هنگام خداحافظى، به هر يك از آنان يك مداد حدود سه سانتى يادگارى و هديه داد كه از آن استفاده كنند و خود نيز يكى از همان مدادها را در جيب داشت و براى يادداشت مطالب متفرّقه روزانه خارج از محيط كار، از آن استفاده مىكرد.
مشهور است كه رجائى يادداشتهايى كوچك و سفيد را از كاغذهاى باطله جدا مىكرد، تا در جاى خود، به تناسب موقعيت، از آنها استفاده كند. در دوران نخست وزيرى و رياست جمهورى نيز اين شيوه را به كار مىبست و به ديگران نيز رعايت اين مهم را توصيه مىكرد.
آن شهيد با اين صرفه جويىها در زندگى شخصى، هر چه كه اضافه مىآورد و پس انداز مىكرد، به قصد خدمت به ديگران، همه را به قرض الحسنه و عموماً به صورت مستمّرى به نيازمندان مىداد و از اين كارش لذّت مىبرد.
آقاى رجائى در دوران معلّمى، براى شناخت خصوصيات دانشآموزان اصرار عجيبى داشت. وى خيلى زود با نام كوچك آنان آشنا مىشد و به نشان صميميّت و از حفظ، آنان را با نام كوچك صدا مىكرد. در كلاس درس، خيلى جدّى بود. گاهى به مناسبت موقعيّت، خندهاش را فقط با يك تبسم بروز مىداد. در اوّلين ديدار كمى خشك به نظر مىرسيد، امّا به مرور زمان به دليل