شهادت به رسالت

«وَ اَشْهَدُ اَنَّ مُحَمَّداً عَبْدَهُ وَ رَسُولُه» و گواهى مىدهم كه محمّد بنده و رسول اوست.

بندگى بالاترين مقام انبيا، بلكه مقدمه مقام رسالت و نبوّت است: «عَبْدُهُ وَ رَسوُلُه»

عبوديت است كه پيامبر را به معراج مىبرد: (سُبْحانَ الَّذى اَسْرى بِعَبْدِهِ)(367) و وحى آسمانى را بر او نازل مىكند: (نَزَّلْنا عَلى عَبْدِنا)(368)

خداوند نيز پيامبرانش را به بندگى خود ستايش مىكند، در مورد حضرت نوح عليه السلام مىفرمايد: (اِنَّهُ كانَ عَبْداً شَكُوراً)(369) و درباره حضرت داود عليه السلام (نِعْمَ الْعَبْدُ)(370)

يكى از تفاوت هاى انبيا با نوابغ و مخترعين آنست كه آنها نبوغ و خلاقيت خود را در اثر تيزهوشى و پشتكار و تمرين بدست آورده اند، امّا انبيا معجزات خود را در اثر بندگى خدا و در سايه لطف خدا پيدا كرده اند و بندگى منشاء همه مقامات انبياست.

اقرار به عبوديّت پيامبران، ما را از هرگونه غلوّ و افراط و زياده روى در مورد مقامات اولياى خدا بازمى دارد، تا بدانيم پيامبر هم كه برترين فرد خلق است، بنده خداست.

ناگفته پيداست اين شهادت بايد از روى صدق و حقيقت باشد وگرنه منافقين هم در نزد پيامبر شهادت به رسالت مىدادند و قرآن مىفرمايد: خداوند شهادت مىدهد كه تو رسول او هستى، اما منافقان دروغ مىگويند، زيرا گواهى آنان صادقانه نيست.(371)