منطق الطیر

محمد بن ابراهیم عطار نیشابوری

نسخه متنی -صفحه : 333/ 153

دردمندى پيش شبلى مي گريست گفت شيخا دوستى بود آن من دى بمرد و من بمردم از غمش شيخ گفتا چون دلت بي خويش ازينست دوستى ديگر گزين اى يار تو دوستى كز مرگ نقصان آورد هرك شد در عشق صورت مبتلا زودش آن صورت شود بيرون ز دست زودش آن صورت شود بيرون ز دست
شيخ پرسيدش كه اين گريه ز چيست از جمالش تازه بودى جان من شد جهان بر من سياه از ماتمش اين چه غم باشد، سزايت بيش از ينست كو نميرد تا نميرى زار تو دوستى او غم جان آورد هم از آن صورت فتد در صد بلا و او از آن حيرت كند در خون نشست و او از آن حيرت كند در خون نشست