منطق الطیر

محمد بن ابراهیم عطار نیشابوری

نسخه متنی -صفحه : 333/ 213

بود مجنونى عجب در كوه سار گاه گاهش حالتى پيدا شدى بيست روز آن حالتش برداشتى بيست روز از صبح دم تا وقت شام هر دو تنهاييم و هيچ انبوه نه گر بميرد هر كه را با اوست دل هرك از هستى او دلشاد گشت شادى جاويد كن از دوست تو شادى جاويد كن از دوست تو
با پلنگان روز و شب كرده قرار گم شدى در خود كسى كانجا شدى حالت او حال ديگر داشتى رقص مي كردى و برگفتى مدام اى همه شادى و هيچ اندوه نه دل بدو ده دوست دارد دوست دل محو از هستى شد و آزاد گشت تا نگنجد هيچ كل در پوست تو تا نگنجد هيچ كل در پوست تو