شخصيتهاى اين قصه اگر چه واقعى هستند ولى بيشتر كليت يك جريان فكرى را نشان مى دهند؛ جريانى كه پيوسته در تاريخ اجتماعى ايران تكرار شده است.
بوى خاك، حكايت انسانهاى سرگشته اى است كه براى فرار از وضعيت ناخوشايند خود به هر درى مى زنند و گاه به دام تشكيلات سازمان يافته اى مى افتند كه زمانى رنگ سياست، زمانى رنگ عرفان و مذهب به خود مى گيرد. اين تشكيلات غالباً با ادعاى عدالتخواهى و آزادى خواهى و صدها عنوان دهان پركن ديگر، همچون دايه هايى دلسوزتر از مادر ظاهر مى شوند و هنگامى كه شكار را به تصرف كامل درآورده و يا مسخ نمودند، رفته رفته، نقاب از چهره بر مى دارند.
بوى خاك، نخست طى سالهاى 77 - 1376، طى ده قسمت در مجله پيام زن انتشار يافت و اينك همراه با بازنگرى تقديم مى شود.
منيژه آرمين
آبانماه 1377