گفتيم كه ممكن است عملى صحيح باشد ولى مورد قبول قرار نگيرد، مثل جنس بى مشترى. در احاديث، نماز برخى از افراد را فاقد ارزش و مردود به حساب آورده اند، كه به چند نمونه اشاره مىشود:
امام صادق عليه السلام فرمود: نماز كسانى كه نسبت به برهنگان و آوارگان جامعه بى تفاوتند، قبول نيست.(178)
پيامبر اكرم صلّى الله عليه وآله فرمود: نماز حرام خواران، مثل بناى ساختمان بر ريگ است. الصَّلاةُ مَعَ اَكْلِ الْحَرامِ كَالبِناءِ عَلَى الرَّملِ(179)
رسول خدا صلّى الله عليه وآله فرمود: نماز زنى كه از درآمد شوهر بهره مند مىشود ولى به مسئوليت الهى خود عمل نمى كند، پذيرفته نيست.(180)
در قرآن در اكثر موارد، پرداخت زكات را در كنار بر پا داشتن نماز آورده، و در احاديث بسيارى آمده كه نماز آنانكه زكاتِ مال خويش را نمى دهند، پذيرفته نمى شود.(181) روزى رسول خدا صلّى الله عليه وآله وارد مسجد شد و نه نفر را به جرم اينكه زكات نمى دادند، از مسجد بيرون كرد، سپس اقامه نماز نمود. آرى، رابطه با خدا بايد در كنار رابطه با محرومان جامعه باشد.
نماز كسى كه اهل تقوا نيست، يا ركوع و سجودش را در نماز به طور مطلوب انجام نمى دهد، پذيرفته نيست.(182)
حاقن و حاقب، يعنى كسى كه بول و غائط خود را نگاه مىدارد و بدينوسيله به خود فشار آورده و دچار ضررهاى جسمى مىشود. اين كار، علاوه بر زيان براى سلامتى، در نماز هم موجب عدم تمركز فكر مىشود و حضور قلب را از بين مىبرد. امام صادق عليه السلام فرمود: نماز چنين كسانى قبول نمى شود.(183)
گاهى در مسجدى، ممكن است مردم به پيش نمازى علاقه نداشته باشند و او را قبول نكنند ولى او بخاطر حفظ خود، حاضر نباشد مسجد يا پايگاه خود را رها كند. طبيعى است كه چنين موردى، موجب بروز برخورد و خلوت شدن نماز جماعت مىشود. در روايات، نماز جماعت چنين كسانى مردود شمرده شده است.(184)