خرد نامه

الیاس بن یوسف نظامی گنجوی

نسخه متنی -صفحه : 207/ 200

مغنى ره مش جان بساز چنان زن نوا از يكى تا به صد نظامى چو اين داستان شد تمام نه بس روزگارى برين برگذشت فزون بود شش مه ز شصت و سه سال چو حال حكيمان پيشينه گفت رفيقان خود را به گاه رحيل بخنديد و گفتا كه آمرزگار زما زحمت خويش داريد دور درين گفتگو بد كه خوابش ربود درين گفتگو بد كه خوابش ربود
نوازش كنم زان ره دل نواز كه در بزم خسرو زدى باربد به عزم شدن نيز برداشت گام كه تاريخ عمرش ورق در نوشت كه بر عزم ره بر دهل زد دوال حكيمان بخفتند و او نيز خفت گه از ره خبرداد و گاه از دليل به آمرزشم كرد اميدوار شما وين سرا ما و دارالسرور تو گفتى كه بيداريش خود نبود تو گفتى كه بيداريش خود نبود