«نزد خردمندان روشن است كه لطف الهى (پس از فرستادن پيامبر)، منحصر است در تعيين امام (تا مردمانى بى راهبر و مربّى و معلم نمانند و كتاب و سنت، شارحى لايق و مطمئن داشته باشد...» و وجود امام ـ به خودى خود ـ لطف است از سوى خداوند. و تصرف او در امور (و حضور اجتماعى و تشكيل حكومت اسلامى و نشر تربيت قرآنى به وسيله او) لطفى ديگر است. و غيبت او مربوط به خود ما است».1
1.خورشيد مغرب/ 159 به نقل از «كشف المراد».