وقتى از امام (عليه السلام) پرسيدند: به چه چيز بر همگنانت پيروز شدى فرمود: به هيچكس روبرو نشدم مگر آنكه بر زيان خودش مرا يارى كرد
سخنى است منطقى كه امام (عليه السلام) در باره طلحه و موقعيت او پيش از كشته شدن عثمان و بعد از آن، ايراد كرده است: من تا بحال به جنگ تهديد نمىشدم و كسى مرا از ضرب شمشير نمىترسانيد. بخدا قسم او با برهنگى(1) براى خونخواهى عثمان شتاب نكرده مگر بخاطر آنكه مىترسد از او خونخواهى كنند، زيرا وى مورد گمان قتل است و ميان مردم كسى حريصتر از او در ريختن خون عثمان نبوده، از اين رو خواسته بوسيلهى جمع آورى لشكر مغالطه كند تا امر اشتباه شود و ترديد صورت گيرد بخدا قسم او در بارهى عثمان هيچيك از سه كار را انجام نداد: اگر پسر عفان- چنانكه او گمان مىكرد- ستمگر بود مىبايست از قاتلان او پشتيبانى كند و با يارانش مخالفت نمايد، و اگر مظلوم بود سزاوار بود از كسانى باشد كه از قاتلانش جلوگيرى مىكردند و براى
(1). مانند شمشيرى كه از نيام بيرون كشيده شده است.